جلایر

جلایر. [ ج َ ی ِ ] (اِخ ) شاعری است ایرانی و در عهد شاه اسماعیل اول صفوی و سلطان حسین بایقرای تیموری میزیسته است . پدرش از مستخدمین دربار یادگار محمد میرزا بود ولی خود بشغل پدر رغبت نکرد و طریق زهد و عرفان پیمود. در شعر طبعی موزون داشت و با امیدی شاعر تهرانی مشاجره و مناظره ٔ شعری داشت و طفیلی تخلص میکرد. از اوست :
بتی کز گل بود آزار پا در گشت بستانش
چه رو در دیده جویم با وجود خار مژگانش .
سرو قدت جلوه کرد قدر صنوبر شکست
لعل لبت خنده زد قیمت گوهر شکست
هندوی دربان او چوب سیاست بقهر
از کف خاقان کشید بر سر قیصر شکست .
وی به سال 925 هَ . ق . درگذشت . (سفینه ص 264) (ریحانة الادب ج 1 ص 271).