شت . [ ش َ ] (اِ) کلمه ٔ تعظیم است و آن را تیمسار نیز گویند و هر دو به معنی حضرت است که در عربی معروف است . (انجمن آرا) (آنندراج ). لفظی است در فارسی ، ترجمه ٔ لفظی که در عربی حضرت گویند. (برهان ). به سخن بزرگ نامیدن کسی را. (یادداشت مؤلف ).
۞ لغت شت فارسی نیست نخستین بار در دساتیر چاپ ملافیروز به کار رفته است . این لغت هندی است ، اما نه مانند لغات کپی (بوزینه ) و شکر و شمن و چندن (صندل ) که از زمان بسیار قدیم داخل فارسی شده باشد. شت به این معنی در نوشته های قدیم فارسی نیامده ودر فرهنگ جهانگیری که آن هم در هند نوشته شده یاد نگردیده است . در همه ٔ فرهنگها، شت مخفف شتل ، و مصطلح در قمار، یاد شده است و در دبستان المذاهب به معنی حضرت بکار رفته است . (از حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ).