مردم خور. [ م َ دُ خُوَرْ
/ خُرْ ] (نف مرکب ) مردم خوار. آدم خوار. آدم خور. خورنده ٔ گوشت آدمیزاده
: ترا راهزن خواند و مارکش
مرا دیو مردم خور خیره هش .
اسدی .
چه لافی که من دیو مردم خورم
مرا خور که از دیو مردم برم .
نظامی .
به مردم کشی اژدها پیکرم
نه مردم کشم بلکه مردم خورم .
نظامی .
ز مردم کشی ترس باشد بسی
ز مردم خوری چون نترسد کسی .
نظامی .