جلبندی

جلبندی. (ا. فا.) کیسه ابزار عیاران (رندان/شاطران) که معمولا بر کمر می بسته اند. "دست در جلبندی کرده جوالدوز بیرون آورد..." (قصة حسین کرد شبستری، 221). یا دست رسانیده در میان جلبندی خود و تیغ دلاکی را درآورده...همان: 327). همانطور که می بینیم این عبارات
گویای وسایل دیگر عیاران نیز است. یکی از نشانه ها ی غلبة عیاران بر دشمنانشان، و یا مجازات های خاص آنها در مورد حریفان، تراشیدن ریش و سبیل و کندن ناخن های آن ها بوده است که در قصه [حسین کرد] بارها دیده می شود. (همان: 91، 100، 147، 149، 165، ...)