برسان

برسان . [ب َ ن ِ ] (حرف اضافه ٔ مرکب ، ادات تشبیه ) مانند. بمانند. مثل . همچون . بسان . (یادداشت مؤلف ) :
جمله صید این جهانیم ای پسر
ما چو صعوه مرگ برسان زغن .

رودکی .

غریوی برآوردبرسان شیر
بسی دشمن آورد چون گور زیر.

دقیقی .

رخش گشت از اندوه برسان قیر
چنان شد کجا خسته گردد به تیر.

فردوسی .

دلیری که بدنام او اشکبوس
همی برخروشید برسان کوس .

فردوسی .

هیونی فرستاد برسان باد
برآمد برفور فوران نژاد.

فردوسی .

اندر سفری دایم برسان قمر لیکن
هم دست سفر داری هم روی قمر داری .

فرخی .

گر کسی گوید که در گیتی کسی برسان اوست
گر همه پیغمبری باشد بود یافه درای .

منوچهری .

چنین آفاق پر ز آیات حکمت
نبشته سر بسر برسان دفتر.

ناصرخسرو.

نگین و تیغ و تاج و تخت و ملک و گنج با لشکر
همه برسان فرزندند و سلطانشان پدر بر سر.
(یادداشت مؤلف از ترجمان البلاغه ٔ رادویانی ).