سماوی . [ س َ ] (ص نسبی ) منسوب که آسمان باشد. (آنندراج ) (ناظم الاطباء)
: تن زمینی است میارایش و بفگن بزمین
جان سماویست بیاموزش و بربر بسماش .
ناصرخسرو.
و در این زمان دعوی هیچ آفتی از سماوی و ارضی نکنیم . (تاریخ قم ص
157). || کبود و لاجوردی . (ناظم الاطباء).