احتراز

احتراز. [ اِ ت ِ ] (ع مص ) پرهیز کردن . پرهیزیدن . خویشتن را از چیزی نگاه داشتن . (زوزنی ). تحرّز. اجتناب . تحفظ. دوری جستن . خویشتن رابگوشه داشتن . خویشتن داری . گریز. پرهیز :
بحجت نگه کن که در دین و دنیا
چگونه است از این ناکسان احترازش .

ناصرخسرو.

کنی ار احتراز وقتش نیست
ور کنی اضطراب جایش هست .

مسعودسعد.

از رنجانیدن جانوران احتراز نمودم . (کلیله و دمنه ). و تأکیدی رفت که از راههای شارع احتراز واجب بیند. (کلیله و دمنه ). و برزویه را مثال داد مؤکد بسوگند که بی احتراز در باید رفت . (کلیله و دمنه ). و اظهار آنچه بندامت کشد احتراز واجب و لازم شمردن . (کلیله و دمنه ).
هین مکن زین پس فرا گیر احتراز
که ز بخشایش در توبه ست باز.

مولوی .

حکما... گفته اند... بلا گرچه مقدور، از ابواب دخول آن احتراز واجب . (گلستان ).
و ممال آن احتریز است :
ز دشمن بهر حال کن احتریز.

سعدی .

و رجوع به احتریز شود.
- احتراز کردن ؛ اجتناب کردن :
حذر ز فتنه ٔ آن چشم نیم باز کنید
ز میزبان سیه کاسه احتراز کنید.

صائب .