پشتوان . [ پ ُ ] (اِ مرکب ) بمعنی پشتیبان باشد و آن چوبی است که بجهت استحکام دیوار یکسر آنرا بدیوار و سر دیگر آنرا بر زمین نصب کنند... (برهان قاطع). پشتیوان . پشتبان . شمع (اصطلاح بنائی ). هر بنائی که برای استحکام بنائی دیگر، بدو پیوندند چنانکه برای پل و مانند آن
: پلی بود قوی پشتوانهای قوی برداشته و پشت آن استوار پوشیده . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص
261). || چوبی که پشت در افکنند تا باز نشود. چوبی که درودگران بر پس در دوزند. شِجار. || آنچه پشت بدو بازنهند. تکیه گاه
: جماعتی از بهر حطام دنیا و رفعت منزلت میان مردمان دل در پشتوان پوسیده بسته . (کلیله و دمنه ). || (ص مرکب ) کسی که پناه و محکمی و قوت دیگری باشد. پشت و پناه . ظهیر. جانب دار. (برهان قاطع). ممد. معاون . (برهان قاطع). حامی . یاریگر
: و بطوس مقام کنند و پشتوان قوم باشند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص
348).
باده و شادی و رادی هر سه یکجا زاده اند
این مر آن را پشتوان و آن مر این را دستیار.
مسعودسعد.
پشتوان کمال چون باید
میخ حزم تو استوار شود.
مسعودسعد.
چنین خلل که به بنیاد دین درآمده بود
گر اعتضاد(اعتماد) برین پشتوان نبودی وای .
کمال اسماعیل .
پناه ملکت اسلام و پشتوان سپاه
صفی حضرت سلطان ولی دولت شاه .
مطهر کرنی (از فرهنگ شعوری ).