وثن . [ وَ ث َ ] (ع اِ) بت . (منتهی الارب ) (دهار) (ترجمان علامه ٔ جرجانی ترتیب عادل بن علی ) (السامی ) (ناظم الاطباء). نصب . طاغوت . جبت . صنم . (یادداشت مرحوم دهخدا). فغ. بغ. بدّ. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). بت که به صورت آدمی از سنگ باشد. هیکلی باشد که صنعتگران به صورت و جثه ٔ آدمی بسازند از جنس گوهرهای معدنی یا سایر سنگها و یا از تخته و چوب اما صنم فقط صورت ساخته شده ٔ از اشیاء بالا میباشد لکن بدون جثه . (کشاف اصطلاحات الفنون ). ج ، اوثان ، وُثُن . (آنندراج ) (ناظم الاطباء)
: چو پشت برهمن شود شاخ گل
بر او بر گل نو چو روی وثن .
فرخی .
بخت پرستیدن خواهدترا
همچو وثن را که پرستد شمن .
فرخی .
بوستان گویی بتخانه ٔ فرخار شده ست
مرغکان چون شمن و گلبنکان چون وثنا
بر کف پای شمن بوسه بداده وثنش
کی وثن بوسه دهد بر کف پای شمنا.
منوچهری .
تا نماند بر ذهب نقش وثن
چونکه صورت مانع است و راهزن .
مولوی .