شبانی

شبانی . [ ش ُ / ش َ ] (حامص ) کار شبان . عمل شبان . چوپانی . حفاظت گوسفندان . شغل چوپان :
بدو گفت بهرام کاندر جهان
شبانی ساسان نگردد نهان .

فردوسی .

شنیدم که موسی عمران ز اول
به پیغمبری اوفتاد از شبانی .

منوچهری .

اگر هرگز ز گرگ آید شبانی
ز تو آید وفا و مهربانی .

(ویس و رامین ).

موسی ازبهر صفورا کند آتش خواهی
و آن شبانیش هم ازبهر صفورا بینند.

خاقانی .

یک چند چون سلیمان ماهی گرفت و اکنون
چون موسی از شبانی گشتش بره مسخر.

خاقانی .

شبانی پیشه کن بگذارگرگی
مکن با سربزرگان سربزرگی .

نظامی .

کنون شبانی عدلش بدان مثابه رسید
که شیر بره ز پستان شیر غاب دهد.

ابن یمین .

- شبانی دادن ؛ نگهبانی گوسفند و رمه را به کسی سپردن . کسی را چوپان کردن :
پیمبر شبانی بدو داد از امت
به امر خدا این رمه ٔ بیکران را.

ناصرخسرو.

هیچکسی گرگ را نداده شبانی .

ادیب صابر.

- شبانی کردن ؛ چوپانی کردن . گله چراندن . گوسفندچرانی : موسی (ع ) که بدان وقت که شبانی میکرد یک شب گوسفندان را سوی حظیره میراند. (تاریخ بیهقی ص 201 چ ادیب ).
ای مسکین حجت خراسان
بر خوک رمه مکن شبانی .

ناصرخسرو.

چونان که چو بز بهتر و فربه تر گردد
ازبهر طمع بیش کند مردشبانیش .

ناصرخسرو.

|| (ص نسبی ) منسوب به شبان . چوپانی .