دیوزای . [ وْ ] (نف مرکب ) (از: دیو + زای ، زاینده ) دیوزاینده . زنی که بچه های شیطان صفت زاید. || کنایه از مردم غصه ناک . (برهان ). مغموم . (ناظم الاطباء). || کنایه از مردم غضب آلود باشد. (از برهان ). تندخوی . (ناظم الاطباء). خشم آلود
: دیوزائیست کو بدست بشر
هیچ حرز امان نخواهد داد.
خاقانی .