خدای بین

خدای بین . [ خ ُ ] (نف مرکب ) خدابین . آنکه خدای بین است . آنکه در امور توجه بخدای دارد. دیندار. آنکه بیک چشم زدن غافل از خدای نباشد. مقابل خودبین :
وآن کس کو نیست خویشتن بین
معصوم خدای بین شمارش .

خاقانی .

نظر خدای بینان ز سر هوا نباشد
سفر نیازمندان ز سر خطا نباشد.

سعدی (طیبات ).

- امثال :
هیچ خودبین خدای بین نبود . (یادداشت بخط مؤلف ).