چشاندن

چشاندن . [ چ َ / چ ِ دَ ] (مص ) چشانیدن . اذاقه . ذائقه ٔکسی را به طعم نوعی از خوردنی یا آشامیدنی آشنا ساختن . کسی را به چشیدن مزه ٔ چیزی واداشتن :
جز حنظل و زهرت نچشاند چو بخواندت
هر چند که تو روز و شبان نوش چشانیش .

ناصرخسرو.

مچشانش بتموز آب سقر
مفشان بر سر آتش چو سپند.

خاقانی .

دور مرا ساغر محنت چشاند
چرخ مرا بر سر آتش نشاند.

عماد (از فرهنگ ضیاء).

شیرین ننماید بدهانش شکر وصل
آنرا که فلک زهر جدایی بچشاند.

؟

رجوع به چشانیدن شود. || خوراندن چیزکمی به کسی . (فرهنگ نظام ). || خوراندن یانوشاندن . قسمی از خوردنی یا نوشیدنی را به کسی دادن که بخورد یا بنوشد :
نصیحت ز حجت شنو کو همی
ترا زآن چشاند که خود میچشد.

ناصرخسرو.

گر همه خلق را چو من بیدل و مست میکنی
روی بصالحان نما خمر بزاهدان چشان .

سعدی .

منکران را هم ازین می دو سه ساغر بچشان
و گر ایشان نستانند روانی بمن آر.

حافظ.

رجوع به چشانیدن شود.