تابناک . (ص مرکب ) تابدار و روشن و براق . (آنندراج ) مشعشع. نورانی . رخشنده
: به پرده درون شد خورتابناک
ز جوش سواران و از گرد خاک .
فردوسی .
ز گردنده خورشید تا تیره خاک
همان باد و آب ، آتش تابناک .
فردوسی .
همه تن بشستش بدان آب پاک
بکردار خورشید شد تابناک .
فردوسی .
پدید آمد آن خنجر تابناک .
بکردار یاقوت شد روی خاک .
فردوسی .
شده بام از او گوهر تابناک
ز تاب رخش سرخ یاقوت ، خاک .
فردوسی .
یکی آتشی برشده تابناک
میان باد و آب از بر تیره خاک .
فردوسی .
که از آتش و آب و از باد و خاک
شود تیره روی زمین تابناک .
فردوسی .
بچگان مان همه ماننده ٔ شمس و قمرند
تابناکند از آن روی که علوی گهرند.
منوچهری .
تابناکند ازیرا که ز علوی گهرند
بچگان آن به نسب تر که ازین باب گرند.
منوچهری .
مکن تیره شب آتش تابناک
وگر چاره نبود فکن در مغاک .
اسدی (گرشاسب نامه ).
از آن هر بخار اختری تابناک
برافروخت ازچرخ یزدان پاک .
اسدی (گرشاسب نامه ).
جهانی فروزنده و تابناک
که جای فرشته ست و جانهای پاک .
اسدی (گرشاسب نامه )
بشب ، هزار پسر جرعه ریخته بسرش بر
بروز، مشعله ٔ تابناک داده بدستش .
خاقانی .
هر گوهری ار چه تابناک است
منظورترین جمله خاک است .
نظامی .
توبرافروختی دروغ دماغ
خردی تابناکتر ز چراغ .
نظامی .
از آن جسم گردنده ٔ تابناک
روان شد سپهر درخشان پاک .
نظامی .
ز مهتاب روشن جهان تابناک
برون ریخته نامه از ناف خاک .
نظامی .
من از آب این نقره ٔ تابناک
جدا کردم آلودگیهای خاک .
نظامی .
نهفته بدان گوهر تابناک
رسانید وحی از خداوند پاک .
نظامی .
بیا ساقی آن آتش تابناک
که زردشت میجویدش زیر خاک .
حافظ.