مغرس . [ م َ رَ
/ رِ ]
۞ (ع اِ) جای نشاندن درخت . (غیاث ) (آنندراج ). زمین تخم دان و زمینی که در آن نهال درخت عمل می آورند. (ناظم الاطباء). جای غرس . ج ، مغارس . (از اقرب الموارد). نهال گاه . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
: هرگز از منبت سیر و راسن سرو یاسمن نروید و از مغرس خیزران خیری و ضیمران برنیاید. (مرزبان نامه ).
گر نه تصویر است از یک مغرسند
۞ در پی هم سوی دل چون می رسند.
مولوی .
بر نوشته هیچ بنویسد کسی
یا نهالی کارد اندر مغرسی .
مولوی .
تا شوم من خاک پای آن کسی
که به باغ لطف تستش مغرسی .
مولوی .
|| منشاء. منبع. سرچشمه . جایگاه . مرکز
: این ضعیف را امسال سودای سفر خراسان که معرس دین و مغرس ملک و ملت است در دماغ افتاد. (منشآت خاقانی چ محمد روشن ص
281). کهتر را... به مغرس سیادت و مخیم توحید و موسم تأیید حظیره ٔ تبریز... معاودت افتاد. (منشآت خاقانی چ محمدروشن ص
168).
عقل را هم آزمودم من بسی
زین سپس جویم جنون را مغرسی .
مولوی .
|| به طور مجاز زن را نیز گویند. (ناظم الاطباء). به استعاره ، زن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).