نمدزین

نمدزین . [ ن َ م َ ] (اِ مرکب ) نمدی که زیر زین بر پشت اسب نهند. (غیاث اللغات ) (ازانجمن آرا) (جهانگیری ). نمدی باشد که بر پشت اسب نهند و زین را بر بالای آن گذارند. (برهان قاطع). تکلتو. (از آنندراج ) (برهان قاطع). آدرم . آدرمه . خوگیر. (غیاث اللغات ) (آنندراج ). یون . (لغتنامه ٔ اسدی ) (صحاح الفرس ). عرق گیر. خوی گیر : و از حدود وی [ وخان ] روی نمدزین و تیر وخی خیزد. (حدود العالم ).
چراگاه رخش آمد و جای خواب
نمدزین بیفکند در پیش آب .

فردوسی .

ده وشش هزار استر بارکش
به مهد و نمدزین دوصد بار شش .

اسدی .

آهو خجل ز مرکب رهوارم
طاووس زشت پیش نمدزینم .

ناصرخسرو.

نمدزینم نگردد خشک از خون
تبرزینم تبرزین چون بود چون .

نظامی .

سُم بادپایان ز خون چون عقیق
شده تا نمدزین به خون در غریق .

نظامی .

نگشت در طلب زین مرا نمدزین خشک
ز بسکه خواهم هر ساعتی ز هر در زین .

کمال اسماعیل .

شه این جمله بشنید و چیزی نگفت
ببست اسب و سر بر نمدزین بخفت .

سعدی .

گفت ار به کرم معذور داری روا باشد که اسبم بی جو بود و نمدزین به گرو. (گلستان ). || پارچه ٔ پشمین که به روی زین اندازند (؟). (ناظم الاطباء).