ستوه گشتن

ستوه گشتن . [ س ُ گ َ ت َ ] (مص مرکب ) بجان آمدن . سخت درماندن . خسته شدن . ملول گشتن :
در کارها بتا ستهیدن گرفته ای
گشتم ستوه از تو من از بس که بستهی .

بوشعیب .

ز رفتن چو گشتند یکسر ستوه
یکی ژرف دریا از آن روی کوه .

فردوسی .

وز تو ستوه گشت و بماندی از او نفور
آن کس کز آرزوت همی کرد دی ۞ نفیر.
ناصرخسرو (دیوان چ کتابخانه ٔ طهران ص 52).
وز رنج روزگار چو جانم ستوه گشت
یک چند با ثنا بدر پادشا شدم .

ناصرخسرو.