لجه

لجة. [ ل ُج ْ ج َ ] (ع اِ) میانه ٔ آب دریا و معظم آن. (منتهی الارب ). میان دریا. (مهذب الاسماء) (ترجمان القرآن جرجانی ). دورترین موضع دریا. آنجای دریا که آب بیشتری دارد. جایی که آب بسیار باشد. عمیق ترین موضع دریای ژرف. (آنندراج ). ج ، لُجج : آری به آب
نایژه خو کرده اند از آنک مستسقیان لجه ٔبحر عدن نیند. -خاقانی- درلجه ٔ عشق جاودانت شد غرقه ٔ درد آشنایی. -عطار- کشتی هر که در این لجه ٔ خونخوار افتاد نشنیدیم که دیگر به کران می آید. -سعدی- عوبطه ؛ لجه ٔ دریا. عوطب ؛ لجه ٔ دریا. شرم ؛ لجه ٔ
دریا. واطة؛ لجه ٔ بلند آب. ملحة؛ لجه ٔ دریا. (منتهی الارب ). || دریا. (نصاب ). || آیینه. || سیم. (منتهی الارب ). || جماعت بسیار. || شش خنج کجین. بکسة، و هی خرقة یدورها الصبی کانها کرة یتقامر بها. (منتهی الارب ).