زنگارگون . [ زَ ] (ص مرکب ) زنگارفام . آنچه به رنگ زنگار باشد. زنگاری
: تاک رز بینی شده دینارگون
پرنیان سبز او زنگارگون .
رودکی (از یادداشت بخط مرحوم دهخدا).
تا سمو سر برآورید از دشت
۞ گشت زنگارگون همه لب کشت .
رودکی (یادداشت ایضاً).
|| تیره . سیاه . تار
: هوا سر بسر گشته زنگارگون
زمین شد بکردار دریای خون .
فردوسی .
گاه روی از پرده ٔ زنگارگون بیرون کند
گاه زیر طارم زنگارگون اندر شود.
فرخی .
برآمد یکی ابر زنگارگون
فروریخت از دیده دریای خون .
نظامی .
ز عکس آن خط زنگارگون
۞ و آن لب لعل
مراست دل چو دل پسته لعل و زنگاری .
کمال اسماعیل .
|| سبز چون زنگ مس
۞ . کبود
: چو دیبای زنگارگون شد سیاه
طلایه بیامد ز هر دو سپاه .
فردوسی .
در او رسته گل صد هزاران فزون
سپیدش گل و برگ زنگارگون .
اسدی .
ای گنبد زنگارگون
ای پرجنون و پرفسون .
ناصرخسرو.
آب ز سبزه گرفت جوشن زنگارگون
سوسن کان دید ساخت نیزه ٔ جوشن گذار.
خاقانی .
در پس این پرده ٔ زنگارگون
عاریتانند ز غایت برون .
نظامی .