اجازه ویرایش برای همه اعضا

زبان یونانی

نویسه گردانی: ZBAN YWNANY
زبان یونانی (Ελληνικά, IPA: [eliniˈka] — "Hellenic") تاریخ مستند ۳۵۰۰ ساله دارد که از تک تک زبان یگانه خانواده زبان‌های هندواروپایی کُهَن‌تر است.

زبان یونانی با هیچ‌یک از سایر زبان‌های هندواروپایی در یک گروه قرار نمی‌گیرد. زبان یونانی باستان (ancient greek) به‌علت برخورداری از ادبیات غنی هنوز دوستداران فراوانی دارد. عده زیادی از مردم جهان مایل هستند آثار ارزشمند هومر، سوفکلس و آیسخولس (آشیل) را به زبانی که این ادبیات در آن پدید آمده، مطالعه کنند. علاوه بر آن، هنوز از گنجینهٔ لغات این زبان برای واژه‌سازی علمی و فلسفی استفاده می‌شود.

الفبا [ویرایش]


الفبای یونانی ۲۴حرف دارد که در زیر از راست به چپ مرتب گردیده‌اند :

حروف بزرگ
Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω
حروف کوچک
α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ/ς τ υ φ χ ψ ω
تلفظ حروف به شکل زیر است :

Α α : آلفا
Β β : بتا
Γ γ : گاما
Δ δ : دلتا
Ε ε : اپسیلن
Ζ ζ : زتا
Η η : اتا
Θ θ : تتا
Ι ι : یوتا
Κ κ : کاپا
Λ λ : لامبدا
Μ μ : موو
Ν ν : نوو
Ξ ξ : کی سی
Ο ο : اُمیکرون
Π π : پی
Ρ ρ : رو
Σ σ/ς : سیگما
Τ τ : تاو
Υ υ : آپسیلن
Φ φ : فی
Χ χ : خی
Ψ ψ : سای
Ω ω : اُمگا


منبع [ویرایش]

↑ "Greek language". SIL International. 2009. http://www.ethnologue.org/show_language.asp?code=ell.
↑ "The EU at a glance - Languages in the EU". Europa. اتحادیه اروپا. http://europa.eu/abc/european_countries/languages/index_en.htm. Retrieved 30 July 2010.
↑ ۳٫۰ ۳٫۱ "Greek". Office of the High Commissioner for Human Rights. http://www.unhchr.ch/udhr/lang/grk.htm. Retrieved 2008-12-08.[پیوند مرده]
↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ "List of declarations made with respect to treaty No. 148". شورای اروپا. http://conventions.coe.int/Treaty/Commun/ListeDeclarations.asp?NT=148&CM=8&DF=23/01/05&CL=ENG&VL=1. Retrieved 2008-12-08.
↑ "An interview with Aziz Tamoyan, National Union of Yezidi". groong.usc.edu. http://groong.usc.edu/orig/ok-20040916.html. Retrieved 2008-12-08.
[نهفتن]
ن • ب • و
زبان‌های رسمی اتحادیه اروپا
آلمانی • اسپانیایی • استونیایی • اسلونیایی • اسلوواک • انگلیسی • ایتالیایی • ایرلندی • بلغاری • پرتغالی • چکی • دانمارکی • رومانیایی • سوئدی • فرانسوی • فنلاندی • لاتویایی • لهستانی • لیتوانیایی • مالتی • مجاری • هلندی • یونانی

رده‌های صفحه: صفحه‌های دارای پیوند مرده تا September 2010زبان یونانی الفبای یونانی زبان‌های آلبانی زبان‌های ارمنستان زبان‌های اوکراین زبان‌های ترکیه زبان‌های رومانی زبان‌های یونان زبان‌ها

قس عربی

الیونانیة (ελληνική γλώσσα) من اللغات الهندواوروبیة یتکلمها بین 15-22 ملیون شخص، هی اللغة المعاصرة المستعملة فی کل من الیونان وقبرص وأیضا من جانب الأقلیات والمهاجرین فی العدید من البلدان الأخرى. وهی لغة قدیمة، فتاریخها الموثق یعود لأکثر من 3500 سنة.
تتکون الأبجدیة الیونانیة الحدیثة من 24 حرفاً:
الحروف الکبیرة
Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω
الحروف الصغیرة
α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ υ φ χ ψ ω
انظر أیضاً
لغة إغریقیة
کوینه
[أخف] ع • ن • تاللغات الرسمیة للإتحاد الأوروبی
البلغاریة • التشیکیة • الدنمارکیة • الهولندیة • الإنجلیزیة • الإستونیة • الفنلندیة • الفرنسیة • الألمانیة • الیونانیة • المجریة • الإیرلندیة • الإیطالیة • اللاتفیة • اللتوانیة • المالطیة • البولندیة • البرتغالیة • الرومانیة • السلوفاکیة • السلوفینیة • الإسبانیة • السویدیة
ابحث عن لغة یونانیة فی
ویکاموس، القاموس الحر.
بوابة اللغة
تصنیفات: لغات اشتقاقیةلغات أرمینیالغات جورجیالغات ترکیالغات أوکرانیاأبجدیة إغریقیةلغات هندیة أوروبیةلغات الیونانلغات قبرصلغات الاتحاد الأوروبیلغات ألبانیالغة یونانیة

قس سریانی

ܠܫܢܐ ܝܘܢܝܐ ܐܘ ܝܘܢܝܬ (Ελληνικά) ܗܘ ܠܫܢܐ ܕܢܬܡܠܠ ܒܝܘܢ ܘܒܩܘܦܪܘܣ܀
ܣܕܪܐ: ܠܫܢܐ

قس مصری

الیونانى أو الیونانیه أو الجیریجى أو الإغریقى ، لغه هیندو-اوروبیه. اتطور الیونانى الحدیث من الیونانى النموذجى فى المناطق الهیلینیه.

[تعدیل]شوف کمان

جدول اللغات
فیه فایلات فى تصانیف ویکیمیدیا کومونز عن:
یونانى
تصانیف: لغات

قس عبری


יוונית (Ελληνικά - אֶלינִיקָה) היא שפה הודו-אירופאית, שמוצאה באזור יוון של ימינו. היוונית דוּבּרה בתחילה גם לאורך חופי אסיה הקטנה (למעשה דיאלקטים יווניים שרדו באסיה הקטנה עד למאה העשרים) וחלקים מאיטליה ומצרפת. בעת העתיקה ניתן להבחין בין מספר דיאלקטים יווניים, והבולטים ביניהם היו האיוני, הדורי, האיולי, הארקדו-קפריסאי וניב צפון מערבי. הניב האטי הוא למעשה ניב איוני עם תערובת של יסודות דוריים ובניב זה נכתבה רוב הספרות הקלאסית היוונית והוא גם משמש בסיס לשפה היוונית המודרנית.
תוכן עניינים [הצגה]
[עריכה]יוונית עתיקה


ערך מורחב – יוונית עתיקה
השפה היוונית איננה השפה העתיקה בעולם, אולם היא קיימת גם בדיבור וגם בכתב למעלה מ-3000 שנה. הדעות חלוקות בדבר מקורות הלשון היוונית, ויש תאוריות שונות בנושא. אחת מהן טוענת שהיוונית נוצרה עם הגירת דוברי פרוטו-יוונית (יוונית קדומה מאוד) אל יוון, שהתרחשה בין השנים 3200 לפני הספירה ו-1900 לפני הספירה. תאוריה אחרת טוענת שהיוונית התפתחה ביוון עצמה מתוך שפה הודו-אירופאית קדומה.
יוונית אַטִית היא הניב היווני של אתונה; חלק ניכר מהספרות היוונית שהגיעה לידינו כתובה ביוונית אטית. בתקופה ההלניסטית השפה היוונית התפשטה לאזורים רבים בעולם, בהם לא דיברו קודם לכן יוונית, וכך הלכה והתפשטה שפה יוונית בעלת אלמנטים משותפים, ואילו הניבים השונים של היוונית הקלאסית דעכו. השפה החדשה נקראה יוונית קוֹינֶה (κοινη ביוונית מודרנית מבוטא "קיני"), היינו יוונית "משותפת", שהיא בבסיסה יוונית אטית בתוספת מעט איונית ובה נכתבו לימים תרגום השבעים והברית החדשה. לאלכסנדר הגדול נודע תפקיד מהותי בשילוב הניבים היווניים. הניב המשותף הקל על התקשורת בתקופה ההלניסטית, ומשנלמד על ידי בני המדינות שכבש, הפכה היוונית לשפה עולמית לזמן מה. היוונית המשותפת הזו שימשה לינגואה פרנקה של האימפריה הרומית במשך שנים רבות. לימים, עם פיצול האימפריה הרומית, הפכה היוונית לשפה הרשמית של האימפריה הרומית המזרחית, לימים האימפריה הביזנטית (יוונית זו נקראה "יוונית ביזנטית"), ומקץ מאות שנים נוספות התגלגלה ליוונית מודרנית של ימינו.
מערכת ההגה של הלשון היוונית העתיקה מבחינה בין 12 תנועות (חלקן נכתבות כדיגרף, דהיינו צירוף של צמד אותיות), מהן 5 קצרות ו-7 ארוכות. בנוסף קיימים 10 צירופים שונים של דיפתונג. בתחום מערכת העיצורים ראוי להזכיר כי היוונית מכירה בנישוף כתכונת מבדילה בחלק ממערכת עיצוריה. היוונית העתיקה הבחינה בין שלושה סוגים שונים של הטעמה, אשר יכולים היו להופיע על אחת משלוש ההברות האחרונות של המילה. מערכת הטעם הייתה פונמטית.
המורפולוגיה של הלשון היוונית העתיקה, בדומה לשפות הודו-אירופאיות אחרות, מתאפיינת בנטייתה – לדוגמה, לשמות עצם יש חמש יחסות, שלושה מינים (זכר, נקבה, סתמי), ושלושה מספרים (יחיד, זוגי, רבים), בעוד שלפעלים יש חמישה מודוסים, שלוש דיאתיזות (פעיל, סביל, מדיום), מין אחיד, שלושה גופים ושלושה מספרים.
[עריכה]כתיבת השפה

הכתב היווני המוקדם ביותר שידוע כיום הוא כתב קווי ב' (Linear B), שהוא כתב הברות. בכתב זה נכתב ניב מיקֵנִי קדום. לוחות חרס ועליהם כתבים בקווי ב' נחשפו בתחילת המאה העשרים, אך פוענחו רק בשנת 1953 (על ידי מייקל ונטריס). לאחר חורבן התרבות המיקנית, נעלם הכתב למשך כחמש-מאות שנים. משחר התקופה הקלאסית, היוונית נכתבה באלפבית היווני, שמקורו בכתב הפניקי. כתב זה הגיע ליוון בערך בתקופת הומרוס. הטקסטים היחידים אשר שרדו מהתקופה המיקנית הם רשימות מצאי של מחסנים.
היוונים אימצו את האותיות הפיניקיות בסדר העברי הידוע כיום, אולם שינו את ערכן של חלק מהאותיות, והוסיפו סימנים לייצוג צלילים יווניים. למידע נוסף ראו: אלפבית יווני.
[עריכה]יוונית מודרנית


ערך מורחב – יוונית מודרנית
היוונית המודרנית היא שפה חיה, ומלומדים מסוימים הטעימו מאוד את הדמיון בינה לבין היוונית העתיקה בת אלפי השנים. המידה בה יכול דובר יוונית מודרנית להבין יוונית עתיקה שנויה במחלוקת. טוענים שדובר יוונית מודרנית "משכיל דיו" מסוגל לקרוא יוונית עתיקה, אך לא ברור כמה חשיפה לדקדוק ואוצר מילים שהתיישן דרושה להשגת יכולת כזו. עד למאה ה-19 יוון הייתה מחולקת למדינות קטנטנות שלרובן הייתה עיר אחת בלבד. אמנם יכול היה יווני מאזור אחד להבין את שפת חברו מאזור אחר, אך הניב בין שתי ערים, אפילו סמוכות, עשוי היה להיות שונה. בשנת 1821 נוסדה המדינה היוונית והוחלט על מיסודן של שתי שפות שתהיינה רשמיות: השפה העממית (δημοτική, "דימוטיקי"), שעיקרה הם ניבי הפלופונס, והשפה המיטהרת (καθαρεύουσα, "קתרבוסה") בה ניתנה עדיפות לצורות העתיקות. בין השנים 1834 ו-1976 ניסו לכפות "שפה טהורה" ביוון - מעין ניסיון לבטל מאות שנים של התפתחות לשונית טבעית - כצורה הרשמית היחידה של הלשון היוונית. לאחר שנת 1976 התקבלה לשון העם על ידי ממשלת יוון כצורה הרשמית והמעשית של השפה. מילים וביטויים רבים נותרו בעינם לאורך מאות השנים, ואף חלחלו לשפות אחרות, כולל לטינית, גרמנית, צרפתית, אנגלית, ועברית.
[עריכה]ראו גם

שאלת השפה ביוון
אלפבית יווני
אבן רוזטה
[עריכה]לקריאה נוספת

רעננה מרידור, יוונית למתחילים: ספר לימוד. ירושלים, התשל"א (מהדורה חדשה בהדפסת מחשב: התשס"ד).
Herbert Weir Smyth, A Greek Grammar for colleges. Harvard University Press, 1956 (revised edition), ISBN 0-674-36250-0. גרסה מקוונת של הספר .
[עריכה]קישורים חיצוניים

מיזמי קרן ויקימדיה
ויקיפדיה בשפה זו: יוונית
ערך מילוני בוויקימילון: יוונית
ציטוטים בוויקיציטוט: פתגמים יווניים
ספר לימוד בוויקיספר: יוונית
פרסאוס, אנציקלופדיה מקוונת לכתבי הספרות הקלאסית היוונית
ספרות עזר מקוונת על יוונית עתיקה באתר Textkit
‫יוונית: שיחון לתייר המתחיל, באתר ynet‏, 28 באפריל 2005‬
[הצגה] שפות הודו-אירופיות
קטגוריות: שפות הודו-אירופיותיוון: תרבותיווניתאיטליה: שפות
משובים קודמיםמשוב על הערך


قس ترکی آذری

Yunan dili (Yunan dili:Ελληνικά (Elliniká).Yunanıstan və Kiprin rəsmi dili. Yunanıstanda ölkənin 99,9% bu dildə danışır, Cənubi Kiprdə isə ölkənin 82% bu dildə danışır. Qədim Yunan Əlifbası istifadə olunur.
[redaktə]İstinadlar

↑ Ethnologue report for language code: ell
↑ Languages by number of speakers. SIL International (2009). Archived from the original on 2011-08-22. Yoxlanılıb 2010-05-08.
Dil ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.

[gizlə]
g • m • r
Avropa İttifaqının rəsmi dilləri
Alman dili • Bolqar dili • Çex dili • Danimarka dili • Eston dili • Fin dili • Niderland dili • Fransız dili • İngilis dili • İspan dili • İsveç dili • İrland dili • İtalyan dili • Polyak dili • Latış dili • Litva dili • Macar dili • Malta dili • Portuqal dili • Rumın dili • Slovak dili • Sloven dili • Yunan dili
Mənbə: Aİ-nin rəsmi saytı
Şablon:Yunan dilinin tarixi
Kateqoriyalar: Dil qaralamalarıYunan diliYunanıstan dilləriKipr dilləriAlbaniya dilləriBolqarıstan dilləriMisir dilləriGürcüstan dilləriİtaliya dilləriRusiya dilləriUkrayna dilləriTürkiyə dilləri

قس ترکی استانبولی
Yunanca veya Yunan Dili, (Yunanca: Ελληνικά veya Eλληνική γλώσσα Eliniki Glosa (yardım•bilgi)) Yunanistan'ın ve Kıbrıs Cumhuriyeti'nin resmî dilidir. 4000 yıllık bir geçmişe sahiptir.[kaynak belirtilmeli] Hint-Avrupa dil ailesinde kendi başına bir kol oluşturur. Bazı dilbilimciler; Yunanca ve Ermeniceyi Hint-Avrupa dil ailesi içinde Greko-Grabar olarak bir üst grupta birleştirir. Antik Yunanca Klasik Yunan uygarlığının dili olarak kullanılmıştır. Modern Yunanca Antik Yunancadan oldukça farklı olmakla beraber köken olarak ona dayanır. Yunanca, Yunan Alfabesi kullanılarak yazılır.
Yunanca dünyada, çoğunluğu Yunanistan'da olmakla beraber, Avustralya, Almanya ve Amerika Birleşik Devletleri'nde yaşayan yaklaşık 13 milyon kişinin anadilidir.[1] Türkiye'de anadili Yunanca olan yaklaşık 2.500 Rum olduğu tahmin edilmektedir. Bunların hemen hemen hepsi İstanbul, Gökçeada ve Bozcaada'da yaşar. Bunun yanında 15 ve 17. yüzyıllarda İslamlaşan Trabzonlu ahali tarafından konuşulmaktadır. 1965 nüfus sayımında 4,535 kişi anadilini Pontus lehçesi (Yunanca) olarak kaydetmişti.[kaynak belirtilmeli] Yunanistan ve Kıbrıs'tan Türkiye'ye göç eden Yunanca (ya da Rumca) konuşan (konuşabilen) kayda değer Türk de vardır. Bunların da büyük bir kısmı Batı Anadolu ve Mersin yöresine yerleşmişlerdir.
Konu başlıkları [göster]
Tarihçe [değiştir]

Yunanca devamlı olarak kullanılmış ve tarihi tesbit edilmiş en eski dillerden biridir. Tarihin büyük bir kesiminin her devrinde önemli bir edebi eser verebilmiş sayılı dillerdendir. Yunancanın medeniyete, özellikle Avrupa ve Ortadoğu medeniyetlerine katkısı çok büyük olmuştur ve antikitenin ortaçağa ve günümüze bağlantısındaki aracı konumu dolayısıyla insanlık tarihinde en çok iz bırakmış dillerden biridir. Bu sebeple bilim, felsefe ve sanat terminolojisinde ve dünyanın diğer dilleri üzerinde Yunancanın etkisi çok görülür. Yunan dilinin tarihi gelişimi şu bölümlerden oluşur:
Miken Yunancası:
Dor istilası öncesi Yunancadır. Mora ve Girit bölgesinde konuşulmuş ve Finike alfabesi “Abjid”’den türetilen Lineer B ile yazılmıştır. Hint-Avrupa dillerinin Helen kolunun bilinen en eski dilidir.
Klasik Yunanca:
Dor istilası sonrasında Ege denizi’nin iki yanında konuşulan lehçelerin toplamıdır. Klasik Yunanca dört önemli lehçeye ayrılmaktaydı:
Dorik lehçe: Epir, Mora, Girit, Oniki Adalar, Bodrum-Gökova-Datça çevresinde
Aeolik lehçe: Teselya, Sporadlar ve Çanakkale-İzmir arası Batı Anadolu çevresinde
İyonya-Attika lehçesi: Atina çevresi (Attika), Euboia, Kikladlar ve İzmir-Güllük arası
Arkadya-Kıbrıs lehçesi: Merkezi Mora ve Kıbrıs
Helenistik Yunanca:
Atina’nın siyasi üstünlüğü sonucu bu dört lehçe Attika lehçesi çevresinde birleşmiş ve Koine (Kine) – Ortak dil oluşturulmuştur. Helenistik Yunanca antikitenin sonunda Makedonya’dan Hindistan’a kadar geniş bir coğrafyada konuşulmuş; Doğu Akdeniz havzasının, Ortadoğu’nun ve Kuzey Afrika’nın lingua-franca’sı haline gelmiştir. Yeni Ahit Yunancası da Roma İmparatorluğunun resmi dili olan yunanca da bu Ortak dildir.
Ortaçağ Yunancası:
Helenistik Yunanca’nın erken ortaçağdan itibaren Doğu Roma’nın halk diline dönüşmesi evresidir. Bütün Doğu Akdeniz havzasında, Karadeniz’in kuzeyi ve güneyinde, Ortadoğu’da “Rum - Romalı" denilen halkın gündelik dili haline gelmiştir.
Modern Yunanca:
Yunanistan'ın kurulmasıyla Devletin Resmi dili Kathareuousa ilan edildi. Bu dil Eski Klasik Yunanca’nın diriltilmeye çalışılmış bir haliydi. Okullar ve resmî dairelerde sadece bu diyalekt kullanıldı; ancak halk bu diyalekte yabancı olduğundan evlerde ve sokaklarda Halk Yunancası (Demotiki) konuşulmaya devam edildi.
Demotiki'de birtakım bozulmalar olunca 1964'de okullarda Demotiki'nin de okutulmasına izin verildi.
Bu çift dillilik 1976 yılına kadar devam etti. 1976'da Yunanistan’da çıkan bir kanun ile Kathareuousa devletin resmi dili olmaktan çıkartıldı ve Demotiki resmi dil haline getirildi böylece okul, resmî daire ve evlerde konuşulan dilin aynı olması sağlandı.
1982 yılında kabul edilen ikinci bir kanunla Politonik (Polytonic) sistem terk edilip Monotonik (Monotonic) sisteme geçilmiştir. Yani sözcük üzerlerinde vurgulu heceyi belirtmek için kullanılan aksan işaretleri üç çeşitten teke indirgenmiştir. Bu reform tutucu çevrelerce büyük bir tepkiyle karşılanmış ve "Yunanca'nın Katli" olarak yorumlanmıştır. Bugün dahi tutucu çevreler hala Politonik sistemi kullanmakta ısrar etmektedirler. Fakat gazete, dergi, medya ve devlet yeni düzeni sürdürmektedir.
Yunan ve Türk kültürünün yüzyıllarca içiçe olması, kültürler arasında büyük etkileşim yaratmıştır. Türkçe'deki meyve, sebze ve balıkçılık terimlerinin çoğu Yunanca'dan dilimize girmiştir. Birçok şehir ismi, denizcilik ile ilgili terimlerin çoğu Yunan kaynaklıdır. Bunun yanında Yunanca'ya da Türkçe'den girmiş bir çok sözcük vardır.
Dilin başlıca lehçeleri [değiştir]

Yunanca (Δημοτική / Dimotiki) [değiştir]
Demotiki, (Dimotiki okunur). Günümüzde Yunanca denilince anlaşılan; Yunanistan ve adalarında ve ufak kelime ve telaffuz farklılıklarla Kıbrıs Cumhuriyeti'nde, halkın konuştuğu lehçedir. Bu ülkelerde bugünkü resmî lehçe Demotiki olup; Kilise yazışmaları hariç; Halk, eğitim, basın-yayın, devlet organları bu lehçeyi kullanırlar.
Kathareuousa (Καθαρεύουσα) [değiştir]
19. yüzyılda Adamantios Korais'in büyük çabalarıyla, Antik Yunanca ile Modern Yunanca arasındaki geçişi en iyi temsil eden, modern sözcüklere eski Yunanca'dan karşılıklar bulmak, Yunan dilini Avrupa ve özellikle Türkçe kökenli sözcüklerden arındırmak için hazırlanmış bir lehçedir. Her ne kadar 1976'ya kadar devletin resmî dili olarak kabul edilse de, halkın Demotiki lehçesi konuşması engellenememişdir, 1976 yılında okullardaki zorunlu Kathareuousa lehçesindeki eğitim kaldırılmış, devlet yazışmaları ve medyada da kullanımı durdurulup resmi dil olmaktan çıkarılmış, revize edilmiş Demotiki resmi lehçe ilan edilmiştir. Günümüzde hala Kıbrıs Başpiskoposluğu'nda, Antakya Patrikhanesi ve Kudüs Patrikhanesi'nde yazışma dili olarak kullanılan lehçe Kathareuousadır.
Tsakonika (Τσακώνικα) [değiştir]
Demotiki lehçesinden ayrı bir dil olacak kadar farklı bir lehçedir. Köken olarak Yunanca'nın Dor lehçesinin devamıdır. Yunanistan'ın Mora Yarımadası'nda bulunan birkaç köydeki yaklaşık 3.000 kişinin anadilidir.
Pontus lehçesi (Yunanca) (Pομέικα / Romika, Ποντιακά / Pondiaka) [değiştir]
Romeika lehçesi, büyük çoğunluğu 1923 mübadelesinde Yunanistan'a göçmüş olan ve bugün kuzey Yunanistan'da varlığını sürdüren Karadenizliler, Trabzon'un bazı dağ köylerinde yaşayan Müslümanlar ile başta Ukrayna olmak Karadeniz sahilinde yer alan eski Yunan kolonilerinde yaşayan Ortodoks Yunan azınlıklar konuşulmaktadır. Romeika en az 5.000'i[4] Türkiye'de, 200.000'i Yunanistan'da olmak üzere toplam 325.000 kişi tarafından ana dil olarak konuşulmaktadır. Türkiye'de bu lehçeyi konuşanlar, konuştukları dili çoğunlukla "Rumca veya "Rumlara özgü" anlamına gelen "Romeika" olarak adlandırırken, Yunanistan'da 19. yüzyıldan itibaren coğrafyaya vurgu yapılarak "Karadeniz'e özgü" anlamında "Pontiaka" olarak adlandırılmıştır ve günümüzde dil bilimciler tarafından da bu şekilde bilinmektedir. Türkiye ve Gürcistan'da yaşayan Rum topluluklarınca Pontiaka adı bilinmemekte veya yeni duyulmakta olup, onlar dillerini "Romeika" olarak adlandırmaya devam etmektedirler. Romeika lehçesi, bir yandan Türkçe, Farsça, Ermenice, Lazca ve diğer Kafkas dillerinden etkilenirken, başta Trabzon ağzı olmak üzere Türkçe'nin Karadeniz lehçelerinin tümünü, Lazca ve yerel Ermeniceyi de aynı oranda etkilemiştir [5]. Özhan Öztürk'ün Karadeniz Ansiklopedisi'ne göe Türkiye'de (Karadeniz Bölgesi) Romeika lehçesinin ana dil olduğu yerler şunlardır [6]:
Tonya (6 köy)
Köprübaşı (6 köy)
Çaykara (17 köy)
Dernekpazarı (13 köy)
Uzungöl (6 köy)
Bulancak (3 köy)
Maçka, Torul, Yağlıdere, Santa
Kapadokya lehçesi (Yunanca) (Καππαδοκικά / Kappadokika) [değiştir]
Kapadokya lehçesi, Bizans Yunancası'ndan doğmuş, Orta Anadolu'da konuşulmuş bugün ise ölmek üzere olan lehçelerden biridir. 1071 yılında Malazgirt Meydan Muharebesi'nden sonra Kapadokya lehçesinin Yunanca konuşulan diğer yerlerle bağlantısı kesildiğinden, bu tarih, lehçenin gelişim sürecinin durmasının başlangıcıdır. Bununla birlikte, Türkçe çoğunluk dili hâlini almıştır. İki halk arasındaki hızlı kültürel etkileşim Yunanca'dan ayrılmaya başlamış olan Kapadokya lehçesini, daha da başka bir çehreye bürümüştür. Türkçe seslerden, sesli uyumlarına kadar birçok konuşma ve yazı kuralı bu dile girmiştir. Dimotiki lehçesinde hiç bulunmayan, Ü, Ö, Ş, Ç seslerinden, cümledeki öge dizilişine kadar birçok kural bu dile geçmiştir.
Kalabriya lehçesi (Yunanca) (Κατωιταλικά / Kato italika) [değiştir]
İtalya'nın Yunanistan'a en yakınlaştığı yerlerde, Apulia ve Kalabriya bölgelerinde konuşulan lehçedir. Çok öncelerde buralarda koloni kurmuş Yunanlar tarafından konuşulmaktadır ve Ortaçağ Yunancası'ndan çok fazla etkilenmiştir.
Yahudi Yunancası [değiştir]
Yevanik, (İbranice: Yevan = Yunan) artık konuşanı neredeyse bulunmayan Yunan lehçelerinden biridir. Uzun yıllar Musevî Yunanlar tarafından konuşulmuştur. lehçenin yazımı için çoğu zaman İbranî alfabesi kullanılmıştır. Konuşanlarının Yunan, Türk ve Bulgar toplulukları ile kaynaşmasından dolayı asimile olmaları, İsrail Devleti bağımsızlığını ilân edince, kişilerin buraya göç etmesinden ve Musevîlerce kutsal sayılan İbranîce'nin İsrail'de resmî dil kabul edilmesi ve Yahudi Soykırımı sonucu yok edilmelerinden dolayı, kullananların sayısı önemli ölçüde azalmıştır. 1987'de yapılan araştırmalar sonucu 35'i İsrail'de olmak üzere dünyada toplam 50 kişi Yahudi Yunancası bilmektedir[7], ancak gelecek 15-20 yıl içinde bu dilin ölü bir dil olma ihtimali çok yüksektir.
Dilin Genel Yapısı [değiştir]

Yunanca'da bakıldığında ilk göze çarpan sesli harfler üzerindeki vurgulardır. Yunanca'da Τόνος (tonos) olarak adlandırılan bu vurgu işaretleri, gerek sözcüğün telâffuzunu, gerek ise anlamını değiştirebilir. İki veya daha fazla heceye sahip tüm sözcüklerde vurgu olur. Çoğu zaman verilen şu örneği incelediğimizde vurgu işaretinin önemini görebiliriz:
Είμαι γερός: "sağlıklıyım" diyoruz; fakat vurguyu yanlış yerde kullanırsak, anlam tamamen değişir:
Είμαι γέρος: "ihtiyarım".
Yunanca'da tek heceli sözcüklerde vurgu kullanılmaz, fakat bu kuralın üç istisnası vardır:
πού (pu): nerede, nereye
πώς (pos): nasıl
ή (i): veya, ya da.
Türkçe'de sözcüklerde vurgu genellikle son hecede bulunur. Türkçeye diğer dillerden geçmiş kelimelerde ve birleşik kelimelerde vurgu sonda olmayabilir. Bazı şehir isimlerini ele aldığımızda, vurgunun nasıl değiştiğini görürüz. Uşak ve uşak iki aynı sözcük olmasına rağmen, anlamı il olan Uşak sözcüğünde vurgunun birinci heceye kayması nedeniyle, aklımızda iki farklı kavram oluşur. Eğer bunu vurgu işareti ile belirtecek olsaydık;
Úşak: Bir il Uşák: Erkek hizmetçi
Áydın: Bir il Aydín: Düşünür, âlim
Denízli: Bir il Denizlí: Denizi olan bölge
Bódrum: Bir tatil yöremiz Bodrúm: Evlerin alt katlarındaki depo
Éyüp: İstanbul'un bir ilçesi Eyűp: Bir bay ismi
Yunanca'da karşılığı olan, yabancı dillerden bir çok sese özel harf bulunmazken, dilin genelinde Türkçe'deki, Ö, Ü, C, Ç, I, H, J, Ş sesleri bulunmaz. Bunun aksine Türkçe'de de Yunanca'daki Θθ Δδ Χχ (Χχ = Türk şiveleri hariç) sesleri bulunmaz.
Yunancada fiiler, ve sıfatlar Almancadakine benzer bir şekilde çekimlenir. Üç ana fiil çekim türü vardır. Fakat bazı düzensiz fiiler bu üç kurala da uymayabilir. Türkçede olduğu gibi, çekimli fiilden önce özne kullanmaya gerek yoktur. Yâni; Ben gidiyorum yerine Gidiyorum dememiz gibi. Fakat Türkçedekinin aksine bu dilde sıfatlar da çekimlenir. Sıfatlar da çekimlenirken cinsiyet baz alınır. Yunancada isimler, eril, dişi ve nötr olarak üçe ayrılır. Dişi isimler η, eril isimler ο, nötr isimler ise το artikeli ile belirtilir. Bu kavram Türk diline yabancı bir kuraldır. Türkçe ve herhangi bir akrabasında isimlerden önce tanımlık kullanılmaz.
Yunan alfabesi [değiştir]


Yunan alfabesi
Α α Alfa Ν ν Ni
Β β Vita Ξ ξ Ksi
Γ γ Gama Ο ο Omikron
Δ δ Delta Π π Pi
Ε ε Epsilon Ρ ρ Ro
Ζ ζ Zita Σ σ ς Sigma
Η η İta Τ τ Taf
Θ θ Tita Υ υ İpsilon
Ι ι İota Φ φ Fi
Κ κ Kapa Χ χ Khi
Λ λ Lamda Ψ ψ Psi
Μ μ Mi Ω ω Omega
Eski harfler
Digama Tsan
Heta Kopa
San Sampi
Birleşik harfler
Stigma Ou
Baktriya harfler
Şo
Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω
α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ
ς τ υ φ χ ψ ω
Harfler için detaylı bilgi: Yunan Alfabesi.
Yunanca bir metin örneği [değiştir]

Είναι μια περιοχή που καλύπτεται από ορεινούς όγκους. Γεωλογικά ο πυρήνας των μεγάλων οροσειρών αποτελείται από αρχαϊκό σχιστόλιθο, ο οποίος σε χαμηλότερα υψόμετρα σχηματίζει τεράστιες δεξαμενές ύδατος με πλούσιο υδροφόρο ορίζοντα, από τον οποίο προμηθεύονται νερό το Ιράν, το Ιράκ και η Συρία. Tο τμήμα ανάμεσα στον Τίγρη και τον Ευφράτη συντίθεται κυρίως από παλαιοζωικά πετρώματα, τα οποία εξηγούν την ύπαρξη πετρελαιοφόρων κοιτασμάτων. To κλίμα είναι ψυχρό και ο χειμώνας μακρύς και βαρύς, στις βόρειες περιοχές με το μεγάλο υψόμετρο. Για πολλούς μήνες τα βουνά είναι καλυμμένα με χιόνια και η πρόσβαση στα υψίπεδα, όπως για παράδειγμα στο οροπέδιο τον Οραμάρ, σχεδόν αδύνατη. Στα βόρεια ορεινά τμήματα υπάρχουν ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα σιδήρου, χαλκού και μόλυβδου. Στο νότο υπάρχουν μεγάλες κοιλάδες με θερμό κλίμα και πλούσια πετρελαιοφόρα κοιτάσματα, που αποτελούν το μήλο της έριδας για πολλά αντικρουόμενα οικονομικά συμφέροντα, με ουσιαστικές επιπτώσεις στην επίλυση τον κουρδικού ζητήματος. Η υψηλότερη κορυφή ανήκει στο όρος Αραράτ, 5.165 μ., και είναι καλυμμένη με αιώνια χιόνια. Επίσης σημαντικός γεωλογικός σχηματισμός, ο οποίος στο παρελθόν καθόριζε και τα φυσικά σύνορα μεταξύ της οθωμανικής αυτοκρατορίας και του Ιράν, είναι η οροσειρά Ζάγρος, φυσικό καταφύγιο των περισσότερων ορεσίβιων κουρδικών φυλών της αρχαιότητας, γύρω από το οποίο ανέπτυξαν σημαντική οικονομική δραστηριότητα.
Kaynak: Yunanca Wiki
Türkçe İle Benzer Sözcükler [değiştir]

Aşağıdaki listede yer alan kelimeler köken bakımından değişik dillere aittir. Bu kelimelerden bir kısmını kökkeni Türkçe, bir kısmının kökeni Fransızca, İtalyanca, bir kısmını kökeni de Yunancadır.
Aγγαρεία (aggareia): Angarya
Αχούρι (ahouri): Ahır
Αχλάδι (ahlađi): Armut, Ahlat
Αυλή (auli): Avlu
Βαγόνι (vagoni): Vagon
Βαπόρι (vapori): Vapur
Βάζο (vazo): Vazo
Βίδα (vida): Vida
Βιτρίνα (vitrina): Vitrin
Γιακάς (giakas): Yaka
Γιλέκο (gileko): Yelek
Γιαλός (gialos): Yalı
Γαλέτα (galeta): Galeta
Γαργάρα (gargara): Gargara
Γιάρδα (giarda): Yarda
Γιουβέτσι (giouvetsi): Güveç
Δίπλωμα (điploma): Diploma
Δαντέλα (đantela): Dantel
Zάρι (zari): Zar
Zεϊμπέκης (zeimpekis): Zeybek
Κάλφας (kalfas): Kalfa
Καπλαμάς (kaplamas): Kaplama
Καρπούζι (karpouzi): Karpuz
Κασκόλ (kaskol): Kaşkol
Κιμάς (kimas): Kıyma
Αργκό (argko): Argo
Λάχανο (laħano): Lâhana
Λεκές (lekes): Leke
Λάστιχο (lastiħo): Lâstik
Λαβράκι (lavraki): Levrek
Λάμπα (lampa): Lâmba
Μαγαζί (magazi): Mağaza
Μανάβικο (manaviko): Manav
Μανιτάρι (manitari): Mantar
Μαραγκός (marangos): Marangoz
Μιναρές (minares): Minare
Μπακάλης (mpakalis): Bakkal
Μπαμπάς (mpampas): Baba
Νισαντήρι (nisadiri): Nişadır
Νάζι (nazi): Naz
Νάρκισσος (narkissos): Nergis
Ναργιλές (nargiles): Nargile
Παπούτσι (papoutsi): Papuç
Παλαμίδα (palamiđa): Palamut
Πανηγύρι (paniyuri): Panayır
Πράσο (praso): Pırasa
Ρεζίλης (rezilis): Rezil
Ρετσίνι (retsini): Reçine
Ρακί (raki): Rakı
Σακατεύω (sakateuo): Sakatlamak
Σόμπα (sompa): Soba
Σεφτές (seftes): Siftah
Σαζάνι (sazani): Sazan
Σαράφης (sarafis): Sarraf
Σαπούνι (sapouni): Sabun
Τεμπέλης (tembelis): Tembel
Τουφέκι (toufeki): Tüfek
Ταψί (tapsi): Tepsi
Τενεκές (tenekes): Teneke
Τουρλού (tourlou): Türlü
Τόπι (topi): Top
Τουρσί (toursi): Turşu
Υστερία (usteria): Histeri
Φασόλι (fasoli): Fasülye
Φιστίκι (fistiki): Fıstık
Φανέλα (fanela): Fanila
Φουντούκι (fountouki): Fındık
Ωκεανός (okeanos): Okyanus
Ώμος (omos): Omuz
Sayılar [değiştir]

0: μηδέν (Miden)
1: ένα (Ena)
2: δύο (Ḍio)
3: τρία (Tria)
4: τέσσερα (Tesera)
5: πέντε (Pende)
6: έξι (Eksi)
7: εφτά ((Efta(Epta))
8: οχτώ (Oħto)
9: εννιά ((Enea(Enya))
10: δέκα (Ḍeka)
11: ένδεκα (Enḍeka)
12: δώδεκα (Ḍodeka)
13: δεκατρία (Ḍeka Tria)
14: δεκατέσσερα (Ḍeka Tesera)
15: δεκαπέντε (Ḍeka Pende)
16: δεκάξι (Ḍekaksi)
17: δεκαεφτά (Ḍeka Efta)
18: δεκαοχτώ (Ḍeka Oħto)
19: δεκαεννιά (Ḍeka Enya)
20: είκοσι (İkosi)
30: τριάντα (Trianda)
40: σαράντα (Saranda)
50: πενήντα (Peninda)
60: εξήντα (Eksinda)
70: εβδομήντα (Evdominda)
80: ογδόντα (Oğdonda)
90: ενενήντα (Eneninda)
100: εκατό (Ekato)
200: διακόσια (Diakosia)
300: τριακόσια (Triakosia)
400: τετρακόσια (Tetrakosia)
500: πεντακόσια (Pendakosia)
600: εξακόσια (Eksakosia)
700: εφτακόσια (Eftakosia)
800: οκτακόσια (Ohdasia)
900: εννιακόσια (Enniakosia)
1000: χίλια (Hilia)
Yunanca Kaynaklı Türk Şehir Adları [değiştir]

Is tin ˈpolin: İstanbul (Εις την πόλη)[8]
Smirni: İzmir (Σμύρνη)[9]
Ankyra: Ankara (Ἄγκυρα)[kaynak belirtilmeli]
Terastios: Bulancak (τεράστιος) [kaynak belirtilmeli]
Kerasunda: Giresun (Κερασούντα)[kaynak belirtilmeli]
Tripolis: Tirebolu (Τρίπολις) (Üç Şehir)[kaynak belirtilmeli]
Trapezunda: Trabzon (Τραπεζούς, Τραπεζούντα)[kaynak belirtilmeli]
Attalia: Antalya (Αττάλεια)[kaynak belirtilmeli]
Antiokhia: Antakya (Αντιόχεια)[kaynak belirtilmeli]
Aleksandretta: İskenderun (Αλεξανδρέττα)[kaynak belirtilmeli]
Pandermos: Bandırma (Πάνορμος)[kaynak belirtilmeli]
Kalipolis: Gelibolu (Καλλίπολις)[kaynak belirtilmeli]
Pergamos: Bergama] (Πέργαμος)[kaynak belirtilmeli]
Pigai: Biga (Πηγαί)[kaynak belirtilmeli]
Nikomidia: İzmit (Νικομήδεια)[kaynak belirtilmeli]
Sinopi: Sinop (Σινώπη)[kaynak belirtilmeli]
Nikea: İznik (Νίκαια)[kaynak belirtilmeli]
İrakleia: Ereğli (Ηράκλεια)[kaynak belirtilmeli]
Prusa: Bursa (Προύσα)[kaynak belirtilmeli]
Artaki: Erdek (Αρτάκη)[kaynak belirtilmeli]
Kotiora: Ordu (Κοτύωρα)[kaynak belirtilmeli]
Nagdos: Niğde (Νάγδος)[kaynak belirtilmeli]
Tarsos: Tarsus (Ταρσός)[kaynak belirtilmeli]
Mirsini: Mersin (Μυρσίνη)[kaynak belirtilmeli]
Selefkia: Silifke (Σελεύκεια)[kaynak belirtilmeli]
Fokea: Foca (Φώκαια)[kaynak belirtilmeli]
Sevastia: Sivas (Σεβάστεια)[kaynak belirtilmeli]
Magnisia: Manisa (Μαγνησία)[kaynak belirtilmeli]
Kesaria: Kayseri (Καισάρεια)[kaynak belirtilmeli]
İkonion: Konya (Ικόνιον)[kaynak belirtilmeli]
Adrianupolis: Edirne (Aδριανούπολις)[kaynak belirtilmeli]
Bu büyük şehirlerin haricinde, Yunanca kaynaklı daha birçok il, ilçe ve köy ismi vardır.
Ayrıca Bakınız [değiştir]

Kalabriya lehçesi (Yunanca)
Kapadokya lehçesi (Yunanca)
Yahudi Yunancası
Kathareuousa
Koine
Kaynakça [değiştir]

^ a b "Greek language". SIL International (2009).
^ a b c "List of declarations made with respect to treaty No. 148" (İngilizce). Avrupa Konseyi. 19 Eylül 2010 tarihinde erişildi.
^ Treaty of Lausanne, Art. 41.
^ Oflu araştırmacı Ömer Asan "Pontus Kültürü" adlı kitabında Türkiye'de 300 bin kişinin anadilinin Romeika olduğunu iddia etmiştir.
^ Pontusça, Romeika-Türkçe Sözlük
^ Trabzon Rumcası
^ Ethnologue'da Yevanik
^ Lexicorient, Istanbul
^ Σμύρνα, Henry George Liddell, Robert Scott, A Greek-English Lexicon, on Perseus
MALAY, Hasan, “Epigrafi (Yazıt Bilim)” Ege Üniv. Basımevi, Bornova-İzmir, 1987
MALAY Hasan, Yunanca I, İzmir 1990
MALAY Hasan, Yunanca II, İzmir 1990
AKURGAL, Ekrem “Anadolu Uygarlıkları” İstanbul, 1988
ÇELGİN Güler, Eski Yunan Edebiyatı, İstanbul 1990
Meydan Larousse Ans. İstanbul
FRIEDRICH, Johannes “Kayıp Yazılar ve Diller” ( Çev. Recai TEKOĞLU ) Arkeoloji ve Sanat Yayınları, 2000
Dış bağlantılar [değiştir]


Vikikitapta bu konu hakkında daha fazla bilgi var:
Yunanca
İnternet Polyglot'ta Yunanca sözcük dersleri
Sesli Telâffuzlu Yunan alfabesi
Online Yunanca Dersleri (ingilizce)
Virtual Greek Keyboard
[göster] g • t • dAvrupa Birliği'nin resmî dilleri
[göster] g • t • dGüney Afrika Cumhuriyeti'nde konuşulan diller
Hint-Avrupa dilleri ile ilgili bu madde bir taslaktır. Maddenin içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
Kategoriler: Vikipedi öncelikli düzenle Ekim 2011Hint-Avrupa dilleri taslaklarıYunanca


قس کوردی

زمانی یۆنانی یان گریکی (بە یۆنانی:Ελληνική γλώσσα) لە زمانە ھیندوئورووپایییەکانە کە پتر لە ١٣ میلیۆن کەس قسەی پێ دەکات و لە یۆنان و قوبروس و ھەروەھا پەنابەران و کەمایەتییەکانی ھەندێک لە وڵاتانی تر بەکاردەھێنرێت. یۆنانی زمانێکی کۆنە و مێژووە بەڵگەدارەکەی ئەگەڕێتەوە بۆ نزیکەی ٣٥٠٠ ساڵ پێش ئێستا.
[دەستکاری]ئەلفوبێی یۆنانی

وتاری سەرەکی: ئەلفوبێی یۆنانی
ئەلفوبێی یۆنانی نوێ لە ٢٤ پیت پێکدێت و لە خوارەوە لە ڕاستەوە بۆ چەپ ڕیزکراون:
گردەک
Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω
ھوورەک
α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ/ς τ υ φ χ ψ ω
[دەستکاری]پەراوێز

↑ Eastern Europe at the end of the 20th century, Ian Jeffries, p. 69
↑ Australian Bureau of Statistics 2006
↑ Hellenic Republic: Ministry of Foreign Affairs: Italy: The Greek Community
↑ Hellenic Republic: Ministry of Foreign Affairs: France: The Greek Community
↑ Norwegian Institute of International Affairs: Centre for Russian Studies: 2002 census
↑ Greeks around the Globe (they are quoting the statistics of the General Secretariat for Greeks Abroad as on October 12, 2004)
↑ However according to the Human Rights Watch the Greek population in Turkey is estimated at 2,500 in 2006. "From “Denying Human Rights and Ethnic Identity” series of Human Rights Watch" Human Rights Watch, 2 July 2006.
ئەمە کۆڵکەوتارێکە. دەتوانی یارمەتیی ویکیپیدیا بدەیت بە فراوانکردنی.
[شاردنەوە] ب و د
زمانە فەرمییەکانی یەکێتیی ئەورووپا
بولگاری • Czech • Danish • ھۆلەندی • ئینگلیزی • Estonian • Finnish • فەڕەنسی • ئەڵمانی • گریکی • Hungarian
Irish • ئیتاڵی • Latvian • Lithuanian • Maltese • پۆڵەندی • پۆرتووگالی • Romanian • سلۆڤاکی • سلۆڤێنی • ئیسپانی • سویدی

پۆلەکان: Language articles with invalid population datesکورت

قس اردو

یونانی زبان (ελληνικά IPA [eliniˈka] یا ελληνική γλώσσα، IPA [eliniˈci ˈɣlosa]) یونان کی زبان ہے جو دنیا کی قدیم زبانوں میں سے ہے۔ اس کا تعلق ہند یورپی زبانوں سے ہے۔
[ترمیم]حوالہ جات


[ترمیم]بیرونی روابط

زمرہ جات: اشتقاقی زبانیںیونانی زبانالبانیا کی زبانیںآرمینیا کی زبانیںقبرص کی زبانیںجارجیا کی زبانیںیونان کی زبانیںکالابرا کی زبانیںاپولیا کی زبانیںرومانیا کی زبانیںترکی کی زبانیںیوکرین کی زبانیںفاعلی فعلی مفعولی زبانیںیونانی حروف تہجی


قس پنجابی

یونانی
جتھے بولی جاندی اے یوانی تے سائپرس
بولن آلے 15 ملین لوک
رینکنگ 52
بولی ٹبر انڈو یورپین بولیاں
رسم الخط یونانی رسم الخط
سرکاری حیثیت
سرکاری بولی یونان تے سائپرس
بولی دا کوڈ
ISO 639-1 el
ISO 639-2 ell
ISO 639-3 ell

یونانی رسم الخط
گٹھ: بولیاں


قس پنجابی
یونانی ژبه د نړۍ د لرغونو ژبه په کتار کې شمېرل کېږی. دا ژبه د یونان رسمی ژبه ده.

وېشنیزې: یونانی ژبه ژبې

قس پشتو

Yunan dili (Yunan dili:Ελληνικά (Elliniká).Yunanıstan və Kiprin rəsmi dili. Yunanıstanda ölkənin 99,9% bu dildə danışır, Cənubi Kiprdə isə ölkənin 82% bu dildə danışır. Qədim Yunan Əlifbası istifadə olunur.
[redaktə]İstinadlar

↑ Ethnologue report for language code: ell
↑ Languages by number of speakers. SIL International (2009). Archived from the original on 2011-08-22. Yoxlanılıb 2010-05-08.
Dil ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.

[gizlə]
g • m • r
Avropa İttifaqının rəsmi dilləri
Alman dili • Bolqar dili • Çex dili • Danimarka dili • Eston dili • Fin dili • Niderland dili • Fransız dili • İngilis dili • İspan dili • İsveç dili • İrland dili • İtalyan dili • Polyak dili • Latış dili • Litva dili • Macar dili • Malta dili • Portuqal dili • Rumın dili • Slovak dili • Sloven dili • Yunan dili
Mənbə: Aİ-nin rəsmi saytı
Şablon:Yunan dilinin tarixi
Kateqoriyalar: Dil qaralamalarıYunan diliYunanıstan dilləriKipr dilləriAlbaniya dilləriBolqarıstan dilləriMisir dilləriGürcüstan dilləriİtaliya dilləriRusiya dilləriUkrayna dilləriTürkiyə dilləri


قس یونانی

Η ελληνική γλώσσα σύμφωνα με την υπόθεση Κουργκάν[1] και τον Μάρκους Τσίριους φαν Μπόξχορν είναι μία από τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες. Αποτελεί το μοναδικό μέλος ενός ανεξάρτητου κλάδου της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών. Ανήκει επίσης στον βαλκανικό γλωσσικό δεσμό. Στην ελληνική γλώσσα, έχουμε γραπτά κείμενα από τον 15ο αιώνα π.Χ. μέχρι σήμερα.
Πίνακας περιεχομένων [Εμφάνιση]
Γεωγραφική εξάπλωση [Επεξεργασία]

Η ελληνική υπήρξε στην αρχαιότητα η πιο διαδεδομένη γλώσσα στην Μεσόγειο και στην Νότια Ευρώπη κυρίως εξαιτίας του πλήθους των αποικιών που είχαν ιδρυθεί από τους Έλληνες στις ακτές της Μεσογείου και έφτασε να είναι η γλώσσα του εμπορίου ακόμα και μέχρι τα τέλη της Αλεξανδρινής περιόδου. Η ελληνική σήμερα αποτελεί τη μητρική γλώσσα περίπου 12 εκατομμυρίων ανθρώπων, κυρίως στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αποτελεί επίσης την μητρική γλώσσα αυτοχθόνων πληθυσμών στην Αλβανία, τη Βουλγαρία, την ΠΓΔΜ, την Ιταλία και την Τουρκία. Εξαιτίας της μετανάστευσης η γλώσσα ομιλείται ακόμα σε χώρες-προορισμούς ελληνόφωνων πληθυσμών μεταξύ των οποίων η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ρωσία, η Σερβία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Συνολικά υπολογίζεται ότι ο συνολικός αριθμός ανθρώπων που μιλούν ελληνικά ως πρώτη ή δεύτερη γλώσσα είναι γύρω στα 25 εκατομμύρια[εκκρεμεί παραπομπή].
Επίσημη κατάσταση της γλώσσας [Επεξεργασία]

Είναι η επίσημη γλώσσα της Ελλάδας και της Κύπρου. Είναι μία από τις 23 επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης είναι αναγνωρισμένη μειονοτική γλώσσα στην Αλβανία, την Αρμενία, την Ιταλία, την Ρουμανία και την Ουκρανία.
Φάσεις εξέλιξης [Επεξεργασία]

Ιστορία της
Ελληνικής γλώσσας
(βλ. επίσης Ελληνικό αλφάβητο)
Πρωτοελληνική (περ. 3000 π.Χ.)
Μυκηναϊκή (περ. 1600–1200 π.Χ.)
Αρχαία ελληνική
(περ. 800–300 π.Χ.)
Διάλεκτοι:
Αιολική, Αρκαδοκυπριακή, Αττική-Ιωνική,
Δωρική, Παμφυλιακή; Ομηρική.
πιθανή διάλεκτος: Μακεδονική.
Ελληνιστική Κοινή
(από περ. 300 π.Χ. ώς 300 μ.Χ. ή 600 μ.Χ.)
Μεσαιωνική ελληνική
(περ. 700-1700)
Νέα ελληνική γλώσσα
(από το 1700)
Δημοτική, Καθαρεύουσα
Διάλεκτοι:
Καππαδοκική, Κυπριακή,
Κατωιταλική , Κρητική
Ποντιακή, Τσακωνική, Ρωμανιώτικη

Πρωτοελληνική [Επεξεργασία]
Κύριο λήμμα: Πρωτοελληνική γλώσσα
Για την πρώτη φάση (πρωτοελληνική) η οποία τοποθετείται πριν το 1600 π.Χ., οι όποιες γνώσεις μας για την ελληνική γλώσσα βασίζονται σε τεχνικές επανασύνθεσης που προκύπτουν από τη συγκριτική γλωσσολογία. Η πρωτοελληνική είχε 7 πτώσεις (ονομαστική, γενική, δοτική, αιτιατική, αφαιρετική, τοπική, κλητική). Επίσης είχε διατηρήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της Ινδοευρωπαϊκής μητέρας-γλώσσας. Είχε τρεις φωνές (ενεργητική, παθητική, μέση) και τρεις αριθμούς (ενικός, δυϊκός, πληθυντικός). Σημαντικό χαρακτηριστικό της (που διατηρήθηκε σχεδόν μέχρι τα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια) ήταν ο μουσικός τόνος. Ο τόνος στα αρχαία ελληνικά δεν αντιστοιχούσε σε αύξηση της έντασης της φωνής αλλά σε αύξηση του τονικού ύψους.
Μυκηναϊκή ελληνική [Επεξεργασία]
Κύριο λήμμα: Μυκηναϊκή διάλεκτος
Στην αμέσως επόμενη φάση (μυκηναϊκή ελληνική), η οποία μαρτυρείται από τις πινακίδες της Γραμμικής Β΄ και από ορισμένους στίχους των Ομηρικών επών, παρατηρούμε εξίσου πολλούς αρχαϊσμούς. Π.χ. η γενική των ονομάτων σε -ος σχηματιζόταν με την κατάληξη -οιο (πρβλ. Ομηρικό «Πριάμοιο»), ενώ υπάρχει φθόγγος (που συμβολίζεται με) «q» ο οποίος βρίσκεται σε λέξεις όπου από την ΙΕ θα αναμενόταν ένα * ή ένα *. Οι πτώσεις αφαιρετική και τοπική διατηρούνται αλλά σε μάλλον περιορισμένο βαθμό.
Κλασική ελληνική [Επεξεργασία]
Κύριο λήμμα: Αρχαία ελληνική γλώσσα
Στην κλασική ελληνική, αρχαιότερα κείμενα της οποίας είναι τα Ομηρικά έπη και αρχαιότερο τεκμήριο η επιγραφή του Διπύλου, το βασικότερο χαρακτηριστικό είναι η υψηλή διαλεκτική διαφοροποίηση, η οποία οφείλεται πιθανότατα στην πολυδιάσπαση του ελληνόφωνου κόσμου σε διάφορα κρατίδια. Ως προς το αν οι βασικές διάλεκτοι της κλασικής εποχής (ιωνική, αιολική, δωρική κ.λπ.) δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα λόγω της πολιτικής πολυδιάσπασης των Ελλήνων ή «ήρθαν» μαζί με τα αντίστοιχα φύλα κατά την εποχή του Χαλκού, οι γνώμες διίστανται. Φαίνεται πως δεν αποκλείεται να συνέβησαν και τα δύο. Πάντως οι διάλεκτοι της κλασικής εποχής διέφεραν αρκετά μεταξύ τους και δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί ότι οι ομιλητές τους βρίσκονταν πολλές φορές στα ακραία όρια της αλληλοκατανόησης.
Μία από τις σημαντικότερες διαλέκτους της κλασικής εποχής ήταν η αττική διάλεκτος, που χρησιμοποιούνταν κυρίως στην Αθήνα αλλά και ως γλώσσα των φιλοσόφων και των επιστημόνων. Η αττική διάλεκτος προέρχεται από την ιωνική (τη βασική διάλεκτο των Ομηρικών επών) με αρκετές δωρικές επιδράσεις. Υιοθετήθηκε ως επίσημη γλώσσα όλης της Ελλάδας από τον Φίλιππο τον Μακεδόνα και ως επίσημη γλώσσα ολόκληρου του ελληνιστικού κόσμου από τον γιο του Αλέξανδρο. Από αυτήν προέρχονται απ' ευθείας σχεδόν όλες οι μεταγενέστερες ελληνικές διάλεκτοι.
Ελληνιστική κοινή [Επεξεργασία]
Κύριο λήμμα: Ελληνιστική Κοινή γλώσσα
Αποτέλεσμα της χρήσης της αττικής διαλέκτου ως δεύτερης (και συχνά πρώτης) γλώσσας από πάρα πολλούς αλλόγλωσσους (αλλά και από ελληνόφωνους που μιλούσαν πρωτύτερα μια άλλη ελληνική διάλεκτο) ήταν σαρωτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της γλώσσας. Έτσι:
Η προφορά άλλαξε ριζικά με κυριότερο χαρακτηριστικό την προφορά των ει, η, υ, υι ως «ι» (ιωτακισμός) και την απώλεια των φθόγγων F (w) και H (δασεία).
Ο δυϊκός αριθμός, το απαρέμφατο και η μέση φωνή χάθηκαν.
Απλοποιήθηκε σημαντικά το σύστημα κλίσης ονομάτων και ρημάτων.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των μεταβολών ήταν η Ελληνιστική Κοινή, η οποία μαρτυρείται κυρίως στην Καινή Διαθήκη. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια εποχή έχουμε και τους πρώτους αττικιστές, αυτούς που θεωρούσαν απαραίτητη τη διατήρηση της «αυθεντικής» αττικής διαλέκτου, τουλάχιστον στο γραπτό λόγο.
Μεσαιωνική ελληνική [Επεξεργασία]
Κύριο λήμμα: Μεσαιωνική ελληνική γλώσσα
Η ελληνιστική κοινή εξελίχθηκε στη μεσαιωνική ελληνική,αυτο φαίνεται κυρίως από δημοτικά τραγούδια. Τελευταία φωνολογική μεταβολή κατά το 10ο αιώνα ήταν ο ιωτακισμός και του «οι» και του «υ» που ως τότε προφερόταν ως [y], δηλαδή σαν το γαλλικό «u».
Νέα ελληνική [Επεξεργασία]
Κύριο λήμμα: Νέα ελληνική γλώσσα
Τα όρια μεταξύ νέας ελληνικής και μεσαιωνικής ελληνικής δεν είναι ιδιαίτερα σαφή, πάντως τοποθετούνται χονδρικά κάπου στα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου. Κατά την περίοδο αυτή (καθώς και στην Τουρκοκρατία) είχαμε μια εξίσου έντονη διαλεκτική διαφοροποίηση η οποία συνεχιζόταν μέχρι πριν μερικές δεκαετίες.
Η Γραμματική του Μανόλη Τριανταφυλλίδη ενώ περιγράφει την κοινή νέα ελληνική είναι παράλληλα ρυθμιστική για τη σημερινή χρήση της γλώσσας στο σχολείο και αλλού.
Γλωσσική επαφή [Επεξεργασία]

Η ελληνική γλώσσα έχει επηρεάσει όσο και επηρεαστεί από τις άλλες γλώσσες. Ελληνικές λέξεις χρησιμοποιήθηκαν στις επιστήμες διεθνώς, συχνά όμως με αλλαγμένη τη σημασία τους, ενώ πολλοί όροι, που δεν υπήρχαν στην ελληνική, έχουν φτιαχτεί με βάση ελληνικές ρίζες, συχνά μάλιστα σε συνδυασμό με λατινικές. Αντίστοιχα και η ελληνική γλώσσα έχει δανειστεί λέξεις, σημασίες λέξεων και γραμματικές δομές από τις προελληνικές γλώσσες μέχρι και τις σημερινές. Επιπλέον δανείζεται ξανά λέξεις που είχε δανείσει πρώτη σε άλλες γλώσσες. Η παραπάνω διαδικασία ονομάζεται αντιδάνειο.
Γραφή [Επεξεργασία]

Ελληνικό αλφάβητο

Α α Άλφα Ν ν Νι
Β β ϐ Βήτα Ξ ξ Ξι
Γ γ Γάμμα Ο ο Όμικρον
Δ δ Δέλτα Π π ϖ Πι
Ε ε Έψιλον Ρ ρ ϱ Ρω
Ζ ζ Ζήτα Σ σ ς Σίγμα
Η η Ήτα Τ τ Ταυ
Θ θ ϑ Θήτα Υ υ Ύψιλον
Ι ι Ιώτα Φ φ ϕ Φι
Κ κ ϰ Κάππα Χ χ Χι
Λ λ Λάμδα Ψ ψ Ψι
Μ μ Μι Ω ω Ωμέγα
Αρχαϊκή γράμματα
() Δίγαμμα () Κόππα
Σαν () Σαμπί
Άλλα γράμματα
Στίγμα Σω
Ἧτα
(δασυνόμενο)
Η πρώτη γραφή που αποδεδειγμένα χρησιμοποιήθηκε για τη γραφή της ελληνικής γλώσσας είναι η Γραμμική Β περίπου τον 15ο αιώνα π.Χ.. Το ελληνικό αλφάβητο άρχισε να χρησιμοποιείται από τον 9ο αιώνα π.Χ.. Το 403 π.Χ. έγινε στην Αθήνα η μεταρρύθμιση του Αρχίνου ο οποίος διαμόρφωσε το αττικό αλφάβητο στηριζόμενος στο Ιωνικό. Το αλφάβητο που προέκυψε ονομάστηκε και Ευκλείδειο αλφάβητο γιατί η μεταρρύθμιση έγινε το δεύτερο έτος της 94ης Ολυμπιάδας επί άρχοντος (επωνύμου) Ευκλείδου. Το παλιό αττικό αλφάβητο ήταν: Α,Β,Γ,Δ,Ε,F,Ζ,Η,Θ,Ι,Κ,Λ,Μ,Ν,Ο,Π,Ϟ,Ρ,Σ,Τ,Υ,Φ,Χ. Το Λ, το Ρ και το Ϟ το έγραφαν ως L, R και Q. Παρόμοια το έγραφαν και οι Κυμαίοι οι οποίοι έδωσαν το αλφάβητό τους στους Ιταλιώτες. Το Χ είχε τη μορφή σταυρού (+). Αρχικά χρησιμοποιούσαν το Ε για τους φθόγγους Ε, Η και ΕΙ! Με το Ο αναπαριστούσαν το Ο, Ω και ΟΥ! Με τη μεταρρύθμιση αφαιρέθηκαν τα γράμματα Ϝ και Ϟ τα οποία είχαν περιπέσει σε αχρησία και υιοθετήθηκαν τα γράμματα Ξ, Ψ και Ω. Το Η δεν αντιστοιχούσε πλέον στο δασύ πνεύμα 'h' αλλά στο μακρύ 'e'. To Ω αντιστοιχούσε στο μακρύ 'ο'. Το Ξ αντικατέστησε το σύμπλεγμα 'ΧΣ' και το Ψ αντιστοίχως το σύμπλεγμα 'ΦΣ' (διπλά σύμφωνα). Σε όλη την αρχαιότητα το αλφάβητο περιελάμβανε μόνο τις μορφές των γραμμάτων που σήμερα τις λέμε κεφαλαία. Είναι η λεγόμενη μεγαλογράμματη γραφή. Από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, η επιθυμία των γραφέων να γράφουν πιο γρήγορα, καθώς επίσης και η ανάγκη να χωρούν περισσότερες πληροφορίες στα, μικρά σε μέγεθος αλλά και ακριβά, φύλλα παπύρου ή περγαμηνής, οδήγησαν σιγά σιγά στη διαμόρφωση των μορφών των γραμμάτων που σήμερα λέγονται πεζά. Αυτή είναι η μικρογράμματη γραφή. Αυτή η διαδικασία μεταβολής της μορφής των κεφαλαίων γραμμάτων είχε συμπληρωθεί μέχρι τον 9ο αιώνα.
Σήμερα η ελληνική εξακολουθεί να γράφεται με το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο.
Βλέπε Επίσης [Επεξεργασία]

Γλωσσικό ζήτημα
Κατάλογος γλωσσών και διαλέκτων της Ελλάδας
Ελληνική νοηματική γλώσσα
Κατάλογος γλωσσών της Κύπρου
Παραπομπές [Επεξεργασία]

↑ Mallory, 1989 σελ. 185. "Η λύση που δίδει η θεωρία Kurgan είναι η πιό ελκυστική και έχει γίνει αποδεκτή από πολλούς αρχαιολόγους και γλωσσολόγους, εν μέρει ή στην ολότητά της. Είναι η λύση που συναντά κανείς στην εγκυκλοπαίδεια Britannica και την Grand Dictionnaire Encyclopédique Larousse."
Εξωτερικοί σύνδεσμοι [Επεξεργασία]

Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα
Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
Εξετάσεις Πιστοποίησης Ελληνομάθειας
Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου
Το πολυτονικό σύστημα γραφής
Ηλεκτρονικός κόμβος για την υποστήριξη των διδασκόντων την ελληνική γλώσσα
Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη
Τα ελληνικά ως ξένη γλώσσα (η γραμματική της ελληνικής και η διδασκαλία της)
Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο
Η Ελληνική γλώσσα (Αρχείο ντοκιμαντέρ της Ε.Ρ.Τ.)
John Chadwick, «Η γέννεσις της ελληνικής γλώσσας», Επιστημονική Επετηρίδα της Φιλοσοφικής Σχολής του Παμεπιστημίου Αθηνών, τομ. 12 (1961-1962), σελ.531-544
John Chadwick, «Η πρώτη ελληνική γραφή», Επιστημονική Επετηρίδα της Φιλοσοφικής Σχολής του Παμεπιστημίου Αθηνών, τομ. 12 (1961-1962), σελ.515-530
Βιβλιογραφία [Επεξεργασία]

Eklund, Bo-Lennart, «Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα ἀνάμεσα στὴν Ἀνατολὴ καὶ τὴ Δύση: οἱ μαρτυρίες τῶν ξένων λέξεων», στό: Πρακτικὰ τοῦ Α' Εὐρωπαϊκοῦ Συνεδρίου Νεοελληνικῶν Σπουδῶν. [Τόμοι Α' καὶ Β'], Ὁ Ἑλληνικὸς Κόσμος ἀνάμεσα στὴν Ἀνατολὴ καὶ τὴ Δύση 1453-1981, Τόμος Α', Βερολίνο, 1999, σσ. 603-611
[απόκρυψη]
π • σ • ε
Επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Αγγλική • Βουλγαρική • Γαλλική • Γερμανική • Δανική • Ελληνική • Εσθονική • Ιρλανδική • Ισπανική • Ιταλική • Λεττονική • Λιθουανική • Μαλτεζική • Ολλανδική • Ουγγρική • Πολωνική • Πορτογαλική • Ρουμανική • Σλοβακική • Σλοβενική • Σουηδική • Τσεχική • Φινλανδική


Αυτό το λήμμα γλωσσολογίας χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το!
Κατηγορίες: Ελληνικές γλώσσεςΓλώσσες της ΕλλάδαςΓλώσσες της ΚύπρουΕλληνική γλώσσαΙερές γλώσσεςΙνδοευρωπαϊκές γλώσσες

قس چینی
希臘語(Ελληνικά)是一种印歐語系的语言,广泛用于希臘、阿尔巴尼亚、塞浦路斯等国,与土耳其包括小亚细亚一帶的某些地区。
希臘语言元音发达,希臘人增添了元音字母。因为希臘人的書寫工具是蠟板,有时前一行从右向左写完后顺势就从左向右写,变成所谓“耕地”式书写,后来逐渐演变成全部从左向右写。
古代希臘語原有26个字母,荷马时期后逐渐演变并确定为24个,一直沿用到現代希臘語中。
目录 [显示]
[编辑]文字

主条目:希臘語正字法和希腊字母
希臘語的書寫使用希臘字母,如上所述,希臘語字母表一共有24个字母,包括7个元音和17个辅音。
希臘語字母表
字母(大、小写) 名称 发音(國際音標)
Α α άλφα [a]
Β β βήτα [v]
Γ γ γάμμα /i/,/e/前為[ʝ],其餘為[ɣ]
Δ δ δέλτα [ð]
Ε ε έψιλον [e]
Ζ ζ ζήτα [z]
Η η ήτα [i]
Θ θ θήτα [θ]
Ι ι ιώτα [i]
Κ κ κάππα /i/,/e/前為[c],其餘為[k]
Λ λ λάμδα [l]
Μ μ μυ [m]
Ν ν νυ [n]
Ξ ξ ξι [ks]
Ο ο όμικρον [o]
Π π πι [p]
Ρ ρ ρω [ɾ]
Σ σ為词中/ς為词尾 σίγμα [s]
Τ τ ταυ [t]
Υ υ ύψιλον [i]
Φ φ φι [f]
Χ χ χι /i/,/e/前為[ç],其餘為[x]
Ψ ψ ψι [ps]
Ω ω ωμέγα [o]
[编辑]音系

主条目:現代希臘語音系
元音
前 後
閉 /i/ η, ι, υ, ει, οι, υι /u/ ου
中 /e/ ε, αι /o/ ο, ω
開 /a/ α
輔音
唇音 齒音 齒齦音 硬腭音 軟腭音
鼻音 /m/ μ /n/ ν [ɲ] ν/i/ [ŋ] γ
塞音 清音 /p/ π /t/ τ [c] κ/i/ /k/ κ
濁音 /b/ μπ /d/ ντ [ɟ] γκ/i/ /ɡ/ γκ
擦音 清音 /f/ φ /θ/ θ /s/ σ [ç] χ/i/ /x/ χ
濁音 /v/ β /ð/ δ /z/ ζ [ʝ] γ/i/ /ɣ/ γ
塞擦音 清音 /ts/ τσ
濁音 /dz/ τζ
閃音 /ɾ/ ρ
邊音 /l/ λ [ʎ] λ/i/
[编辑]古典希臘語

主条目:古希臘語
古典希臘語與現代希臘語有很大不同。首先,很多詞的意義是不同的,一些古詞消失,另一些有了新的含義。其次,文法方面,古典希臘語文法比較複雜,現代比較簡單。再者,在書寫方面也是現代希臘語比較簡化。這些簡化很多都是在20世紀80年代一場人為的語言統一行動造成的。實際上,由於民族複雜,也有政治、宗教方面原因,歷史上的希臘語言無時無刻不在變化。但是,古典希臘語確實是一個語言的寶庫,它包含的詞語很多帶有極其精確的含義,這種精確性又有其深刻淵源,以至於現代很多事物的命名還都是從古典希臘語中借鑒。
便於比較,可以舉出很多語法方面的例子:
名詞:古典希臘語的名詞一般有5個「格」(πτώση),分別為主格(ονομαστική)、屬格(γενική)、間接受格(δοτική)、直接受格(αιτιατική)、呼格(κλητική),現代減少為4個(主格、屬格、直接受格﹑呼格);古代,或者現代,名詞一般都可分為三種性 (γένος):陰性(θηλυκό)、陽性(αρσενικό)和中性(ουδέτερο);古代名詞還分為三種數:單數、雙數和多數,現代希臘語中雙數被廢除。除了性是一個名詞既定的(有時也不一定,有的詞不同的性時含義不同),以上的數和格都反應為詞尾變化。
動詞:有6種時態(χρόνος):現在時(ενεστώτας)、將來時(μέλλοντας)、未完成時(παρατατικός)「當時在做」、簡單過去時(αόριστος)「做了」,完成時(συντελεσμένος)「做過」,逾過去時(υπερσυντέλικος)「當時已做」。古典希臘語的動詞變換除了反應在詞尾,有的時態還要加前綴,如未完成時和簡單過去時加「ε-」,完成時和逾過去時除了加「ε-」還要再加頭一個音節的重複,例如「λύω」(意義為「解」)的未完成時是「έλυον」,簡單過去時是「έλυσα」,完成時是「λέλυκα」,逾過去時是「ελελύκειν」,當然,還有很多更細緻的規則和不規則變化。當然,動詞除了時態變化外還分為三種語態(φωνή):主動、被動和關身(μέση φωνή),其中,「關身」常是指向自己的行為。語態也多反映在詞尾變化。
[编辑]希臘語歷史

原始希臘語(Πρωτοελληνική)
邁錫尼希臘語(Μυκηναϊκή Ελληνική)
古典希臘語(Κλασική Ελληνική)
伊歐里斯希臘語(Αιολική)
Αρκαδοκυπριακή
阿提卡希臘語(Αττική)
多立克希臘語(Δωρική)
愛奧尼希臘語(Ιωνική)
海倫希臘語或通用希臘語(Ελληνιστική Κοινή)
中古希臘語(Μεσαιωνική Ελληνική)
現代希臘語(Νέα Ελληνική)
卡帕多細亞希臘語(Καππαδοκική)
塞浦路斯希臘語(Κυπριακή)
通俗希臘語(Δημοτική)
Κατωιταλιώτικα (Griko方言,使用于南意大利半岛与西西里岛)
Καθαρεύουσα
旁狄希臘語(Ποντιακή)
Τσακωνική
Yevanic方言(希伯来语与希臘語的结合)
[编辑]語言分類

古希臘語 (grc)
邁錫尼希臘語 (gmy)
阿提卡語(Αττική)
卡帕多西亞希臘語(Καππαδοκική διάλεκτος,已消亡)(cpg)
現代希臘語 (ell)
旁狄希臘語(Ποντιακή,約 20 萬人使用)(pnt)
Yevanic方言(在以色列使用,近乎消亡)(yej)
Romano-Greek(希臘語混合羅姆語,近乎消亡)(rge)
多立克语(Δωρική)
Τσακωνική (tsd)
古馬其頓語 (xmk)
[编辑]参看


維基百科有此種語言版本:
希腊语维基百科
希臘字母
古希臘語音系
古希臘語語法
古希臘語語法 (表格)
希臘語正字法
希臘語變音符號
显示▼查 • 論 • 編
希腊专题
显示▼查 • 論 • 編
歐洲聯盟的官方語言
显示▼查 • 論 • 編
希腊语分期
显示▼查 • 論 • 編
语言系属分类
查看条目评分
给本文评分
这是什么?
可信度
客观性
完整性
可读性
我非常了解与本主题相关的知识(可选)

提交评分
6个分类:希臘語印欧语系希腊賽普勒斯阿爾巴尼亞各种希腊语

قس ژاپنی

希臘話
出自維基百科,自由嘅百科全書
希臘話(希臘文:Ελληνικά)係希臘嘅話,另外喺阿爾巴尼亞、塞浦路斯、土耳其細亞細亞地區通用。
希臘文用24個希臘字母拼。
呢篇希臘話係一篇關於語言嘅楔位文章。你可以編輯呢版充實內容。
屬於6類: 語言楔類語言希臘阿爾巴尼亞塞浦路斯土耳其


قس اسپانیائی
El griego (en griego Ελληνική γλώσσα [eliniˈci ˈɣlosa] o ελληνικά [eliniˈka]) es una lengua originaria de Grecia, que pertenece a la rama griega de las lenguas indoeuropeas. Es la lengua indoeuropea con la mayor historia documentada, puesto que cuenta con más de 34 siglos de evidencia escrita. El sistema de escritura que ha utilizado durante la mayor parte de su historia y hasta la actualidad es el alfabeto griego. Previamente utilizó otros sistemas, como el Lineal B o el silabario chipriota. El alfabeto griego deriva del fenicio, y a su vez dio lugar a los alfabetos latino, cirílico y copto, entre varios otros.
El griego ocupa un lugar importante dentro de la historia de Europa, la llamada civilización occidental y la cristiandad. El canon de la literatura griega antigua incluye obras de importancia e influencia monumental para el futuro canon occidental, como los poemas épicos de la Ilíada y la Odisea. También en griego se escribieron muchos de los textos fundacionales de la filosofía occidental, como los diálogos platónicos o las obras de Aristóteles. El Nuevo Testamento de la Biblia se escribió en griego Koiné, idioma en el que se sigue celebrando la liturgia de varias confesiones cristianas (especialmente la iglesia ortodoxa y el rito bizantino de la iglesia católica). Junto con los textos latinos y las tradiciones del mundo romano, profundamente influido por la antigua sociedad griega, conforma la disciplina de los estudios clásicos.
El griego moderno, tal y como se lo conoce hoy en día, deriva del griego antiguo a través griego medieval o bizantino y es el idioma oficial de Grecia y de Chipre. El estándar lingüístico actual se desarrolló tras la guerra de independencia de Grecia (1821-1831) y está basado en la lengua popular (dimotikí), aunque con considerable influencia de la lengua culta arcaizante desarrollada a lo largo de los siglos XIX y XX (kazarévusa), que fue la norma oficial hasta 1976.1 Existen minorías de hablantes de griego en el sur de Albania y de Italia, donde se hablan los dialectos salentino y grecocalabrés. En torno al mar Negro quedan todavía minorías de hablantes del dialecto póntico. Además, desde finales del siglo XIX existen comunidades grecoparlantes descendientes de emigrados en Francia, Alemania, Inglaterra, Estados Unidos, Canadá, Australia, Brasil, Chile, Uruguay, México, Venezuela y Argentina.
Contenido [mostrar]
[editar]Aspectos históricos, sociales y culturales

[editar]Historia
Artículo principal: Historia del idioma griego.


Fragmento de una elegía de Mimnermo.
Las lenguas o dialectos griegos constituyen juntos la subfamilia helénica de la familia indoeuropea. Con un registro escrito de unos 3400 años, el griego es una de las lenguas (propiamente un grupo de lenguas) cuyo desarrollo histórico puede seguirse durante un mayor período, siendo superada sólo por los escritos en lenguas chinas, egipcias e hitita.2 La historia de la lengua griega se puede dividir en las siguientes etapas:
Orígenes: la prehistoria de la lengua griega ha avanzado sobre todo debido a las teorías del indoeuropeo desarrolladas desde mediados del siglo XIX. El griego, al igual que las lenguas del grupo indoario y armenio, deriva lingüísticamente de los dialectos hablados por pueblos que probablemente se desplazaron a mediados del cuarto milenio antes de nuestra era desde las estepas del norte del Mar Negro (o Ponto Euxino) al valle bajo del río Danubio. Desde esta región los hablantes de proto-helénico se desplazaron en dirección sur, hacia la Península Balcánica.
Griego arcaico: se estima que alrededor del segundo milenio a. C. llegó al Peloponeso y algunas islas del mar Egeo la primera ola de hablantes de dialectos griegos. Se han identificado como los ἀχάιοι (akháioi, «aqueos») de Homero y los ahhiyawa de las fuentes hititas. El habla de los aqueos parece ser la base de los posteriores dialectos jónico-áticos. Los habitantes prehelénicos de la península (pelasgos) fueron desplazados o absorbidos por los hablantes griegos, aunque dejaron un substrado patente sobre todo en la toponimia. También dejó cierto sustrato lingüístico la lengua no indoeuropea de los minoicos, que se ha conservado escrita en Lineal A, aunque no ha sido descifrada todavía. Los aqueos dieron lugar a la civilización micénica, de la que se han conservado inscripciones en escritura Lineal B, derivada de la escritura lineal A minoica. La lengua de estas inscripciones en bustrófedon es claramente una forma de griego, bastante uniforme a lo largo de todo su dominio, que se conoce como griego micénico. En el s. XI a. C., la civilización micénica llega a su fin a causa de las invasiones de otro grupo griego, hablantes de dialectos dóricos. El lineal B deja de usarse, comenzado una «época oscura» sin testimonios escritos directos. Entre los siglos XI y VIII a. C. se escribieron los poemas homéricos, basados en una tradición oral anterior que se remontaría a la época micénica. Estos poemas fueron escritos en una mezcla de dialectos eolios y dialectos jónicos y en un alfabeto basado en un modelo fenicio, que acabaría derivando en el alfabeto griego clásico.


Famoso comienzo de la Ilíada de Homero en el que se canta la cólera de Aquiles, hijo de Peleo.


Extensión de los dialectos griegos antiguos
1 a 4: eólico
5: jónico y 6: ático
7 a 14: dórico
15 a 18: noroccidental
19 a 21: arcado-chipriota
Griego antiguo: el llamado griego clásico es una forma literaria estandarizada basada en el habla de Atenas, un dialecto ático con una fuerte influencia jónica. En la antigüedad siempre existieron otras variantes de griego llamadas usualmente dialectos por más que realmente deben concebirse como lenguas griegas diferentes del griego ático, aunque estrechamente emparentadas con él. El griego que a menudo se estudia como modelo es el dialecto ático, ya que en él escribieron la mayoría de los grandes autores griegos. Dada la importancia comercial y cultural de Atenas, especialmente a partir del Helenismo, resultó el dialecto que sirvió de modelo para la posterior lengua común o koinè glôssa [κοινὴ γλώσσα], se impuso como lengua literaria en toda Grecia y se extendió con las conquistas de Alejandro Magno a todo el Oriente. En ella escribieron, entre otros, el filósofo Aristóteles, el historiador Polibio y el moralista Plutarco y constituye el dialecto principal del griego bíblico, tanto de las traducciones del Antiguo como la redacción del Nuevo Testamento. La koiné llegó a ser la lengua oficial del Imperio romano junto con el latín, y tras la caída de la parte occidental del imperio, siguió siendo la lengua oficial del Imperio romano de Oriente o Bizantino. Los diferentes dialectos antiguos eran:
Jónico-ático. Grupo dialectal formado por:
Jónico. Hablado en Eubea, en las islas del Mar Egeo y en Jonia (la región costera de Anatolia que comprende a las célebres ciudades de Esmirna, Éfeso y Mileto. Este dialecto es la base de la lengua de Homero, Hesíodo y Heródoto.
Ático. Hablado en Atenas y la península del Ática.
Eólico. Hablado en la parte norte de la costa de Asia Menor, en la isla de Lesbos, en Tesalia y en Beocia.
Dórico y Griego del Noroeste. Hablado en el noroeste de Grecia, principalmente gran parte del Epiro, Molosia y Macedonia, así como la península del Peloponeso, la parte sur de la costa de Asia Menor, las islas de Creta y Rodas y gran parte de la Magna Grecia.
Arcado-chipriota: Hablado en Arcadia y la isla de Chipre.


Mapa que muestra la distribución de las principales áreas dialectales del griego moderno3
Griego medieval: Aunque la lengua oficial del Imperio Bizantino era la koiné, que siguió evolucionando hasta dar lugar a lo que se conoce como griego medieval. Al igual que ocurría en la parte occidental del imperio con el latín, se creó una situación de diglosia en la que la lengua escrita siguió siendo la antigua koiné mientras que la lengua oral acusaba rasgos fonéticos, léxicos y gramaticales cada vez más diferenciados.
Griego moderno: se toma convencionalmente la toma de Constantinopla por los otomanos (1453) como fecha de aparición del griego moderno, aunque sus rasgos principales ya aparecían en el griego medieval. Con la pérdida de oficialidad, la lengua popular se distanció todavía más de la lengua culta, acentuando la situación de diglosia preexistente. En 1831, con el surgimiento del estado griego moderno, el griego se establece como lengua oficial. Sin embargo, este hecho estuvo marcado por la cuestión lingüística griega, debate en torno a la adopción como lengua oficial de la lengua popular (demótico o dimotikí) o de una variedad arcaizante inspirada en la koiné (kazarévusa). Esta disputa se resolvió en 1976 con la adopción oficial del griego demótico por parte del gobierno griego, si bien éste sigue considerablmente influido por la kazarévusa.1
[editar]Continuidad histórica
Es común enfatizar la continuidad histórica de las diversas etapas de la lengua griega. Aunque el griego ha desarrollado cambios morfológicos y fonológicos comparables a los de otros idiomas, no ha habido ningún momento a lo largo de su historia desde la antigüedad clásica en que su tradición cultural, literaria u ortográfica se haya visto interrumpida hasta el punto de que pueda determinarse fácilmente el surgimiento de un nuevo idioma. Incluso hoy en día los hablantes de griego suelen considerar las obras literarias en griego antiguo más como parte de su idioma que de un idioma extranjero.4 Además, se afirma con frecuencia que los cambios históricos han sido relativamente pequeños en comparación con otras lenguas. Según Margaret Alexíou, «el griego homérico es probablemente más cercano al demótico que el inglés del siglo XII al inglés oral actual».5 La percepción de continuidad histórica se ve también reforzada por el hecho de que el griego no se ha dividido en varias lenguas hijas, como ocurrió con el latín.
[editar]Distribución geográfica


Mapa que muestra 50 países con mayor índice de emigrados griegos; el color más oscuro significa mayor presencia.
El griego es el idioma oficial y lengua mayoritaria de Grecia y Chipre. Como lengua minoritaria está presente desde hace más de dos mil años en el sur de Albania y en el sur de Italia (Grecia Salentina). En Italia se encuentran al sur de Apulia, donde se habla el salentino, y también en Bovesia y Regio de Calabria, al sur de Calabria, donde se habla la lengua greka. Igualmente existen minorías griegas desde hace más de dos mil años en territorios hoy ocupados por Turquía, principalmente en la actual Estambul, Esmirna, otras zonas de la Tracia Oriental y las costas anatólicas del Mar Egeo y el Mar de Mármara. De modo semejante son antiquísimas las muy pequeñas comunidades grecoparlantes existentes en algunos sitios costeros de la república de Georgia (incluyendo Pitiys, en la costa de Abjasia), en Ucrania (particularmente en la península de Crimea y en la parte meridional de la región histórica de Zaporozhia), y en las costas de Bulgaria y Rumania.
Desde finales del siglo XIX existen algunas comunidades grecoparlantes descendientes de emigrados en Francia, Alemania, Inglaterra, Estados Unidos, Canadá, Australia, Brasil, Chile, Uruguay y Argentina. Es, por tanto, una lengua con un gran área de dispersión y una gran importancia histórica y filológica, pues los idiomas europeos más importantes de la actualidad poseen millares de palabras de uso común con étimos griegos, lo que da una idea de la importancia del idioma dentro de la cultura global.Con todo, se considera que el griego era hablado usualmente por unos dieciséis millones de personas en el 2006.
[editar]Descripción lingüística

[editar]Clasificación filogenética
El griego moderno, los dialectos greco-italianos, el póntico y el tsakonio, constituyen los únicos representantes supervivientes de la rama griega de las lenguas indoeuropeas. Otros idiomas importantes pero ya desaparecidos de esta rama fueron el griego micénico, el griego ático y el griego helenístico, extendido gracias a las conquistas de Alejandro Magno y del que derivan todas las variedades actuales a excepción del tsaconio.
[editar]Fonología y escritura
[editar]Fonología
Artículo principal: Fonología del griego moderno.
A lo largo de su historia, la estructura silábica del griego ha cambiado poco: el griego muestra una estructura silábida mixta, que permite ataques silábidos complejos, pero codas restringidas. Sólo tiene vocales orales, y una serie considerablemente estable de contrastes consonánticos. Los principales cambios fonológicos tuvieron lugar durante el periodo helenístico e incluyeron:
paso del acento tonal al acento prosódico.
simplificación del sistema de vocales y diptongos: pérdida de la distinción de longitud vocálica, monoptongación de la mayoría de los diptongos, y transformación de un buen número de vocales en /i/ (iotacismo),6 resultando en solo cinco fonemas vocálicos: /a/, /e/, /i/, /o/ y /u/.7
evolución de las consonantes oclusivas aspiradas sordas /pʰ/ y /tʰ/ en las fricativas sordas /f/ y /θ/ respectivamente. Quizás tuvo lugar posteriormente una evolución similar de /kʰ/ a /x/. Con todo, estos cambios fonológicos no se reflejaron nunca en la ortografía: tanto unos fonemas como otros se han escrito con φ, θ y χ.
posible evolución de las consonantes oclusivas sonoras /b/, /d/ y /ɡ/ a sus correspondientes fricativas sonoras /β/ (posteriormente /v/), /ð/ y /ɣ/.8
[editar]Escritura
Artículo principal: Alfabeto griego.
El alfabeto utilizado por el griego moderno es prácticamente el mismo del griego clásico, sólo se ha modificado el sonido de algunas letras. En cambio quedaron obsoletas algunas letras dialectales o arcaicas usadas hacia los siglos VII y VI a. C. tales como la doble gamma o digamma (valor fonético aproximado: ([w]), la qoppa ([k]), la sampi ([ss, ts]?) y la san (s). También cayó en desuso una forma de escribir la letra sigma usada en el koiné alejandrino y en el griego bizantino cuyo grafema era C, letra que ha quedado como legado en el alfabeto cirílico con el valor fonético de s.
letra nombre
en español pronunciación clásica pronunciación actual
Α α alfa [a], [aː] [a]; αι [e]; αυ [av],nota 1 [af]nota 2
Β β beta [b] [v]nota 3
Γ γ gamma [g]; γγ [ng] [ɣ] ante [a], [o], [u]; [ʝ] ante [e], [i]; γγ [ng]; γκ [g] al inicio de palabra, [ŋɡ] en medio
Δ δ delta [d] [δ]nota 4
Ε ε épsilon [e]; ει [eː] [e]; ει [i]; ευ [ev],nota 1 [ef]nota 2
Ζ ζ dseta [zd], [dz], [z] [z]nota 5
H η eta [ɛː] [i]; ηι [i]; ηυ [iv],nota 1 [if]nota 2
Θ θ theta [tʰ] [θ]nota 6
Ι ι iota [i] [iː] [i], [j]
K κ kappa [k] [k], [c]nota 7
Λ λ lambda [l] [l],nota 8 [ʎ]nota 7
Μ μ mi [m] [m], [mɲ];nota 7 μπ [b] al inicio de palabra, [mb] en medio
Ν ν ni [n] [n], [ɲ];nota 7 ντ [d] al inicio de palabra, [nd] en medio
Ξ ξ xi [ks] [ks]
Ο ο ómicron [o]; οι [ɔi]; ου [u], [uː], [oː] [o]; οι [i]; ου [u]
Π π pi [p] [p]
Ρ ρ ro [ɾ], [r]; [ɾʰ], [rʰ] [ɾ], [r]
Σ σ, ς sigma [s] [s],nota 9 [ʃ];nota 7
Τ τ tau [t] [t]; τζ [dz]; τσ [ts] [tʃ]
Υ υ ípsilon [u], [uː] [y], [yː];nota 10 υι [yː] [i]; υι [i]
Φ φ fi [pʰ] [f]
Χ χ ji [kʰ], γχ [ŋkʰ] [x] ante [a], [o], [u];nota 11 [ç] ante [i, e];nota 12 γχ [ŋx] o [ŋç].
Ψ ψ psi [ps] [ps]
Ω ω omega [ɔː] [o]
[editar]Morfología
Véanse también: Gramática del griego antiguo y Gramática de la lengua común de los griegos
En todas sus etapas, la morfología griega muestra una gran variedad de afijaciones derivativas, un sistema limitado pero productivo de composición,9 y un rico sistema flexivo. Mientras que las categorías morfológicas han permanecido estables a lo largo del tiempo, los cambios morfológicos han sido notables, especialmente en los sistemas nominal y verbal. El principal cambio en la morfología nominal fue la pérdida del dativo, cuyas funciones fueron sustituidas sobre todo por el genitivo. En la morfología verbal el principal cambio fue la pérdida de los infinitivos, que conllevó un consecuente aumento de nuevas formas perifrásticas.
[editar]Morfología nominal
Véanse también: Declinación del griego antiguo y Artículo en griego
Los pronombres muestran marcas de persona (1ª, 2ª y 3ª), número (singular, dual y plural en griego antiguo; singular y plural en las etapas posteriores), y género (masculino, femenino y neutro); así como declinación con casos (de seis casos en las formas arcaicas a cuatro en griego moderno).nota 13 Los sustantivos, artículos y adjetivos marcan todas estas distinciones excepto la de persona. Tanto los adjetivos atributivos como los predicativos concuerdan con el nombre.
[editar]Morfología verbal
Las categorías flexivas del verbo griego han permanecido relativamente estables a lo largo de la historia griega, aunque con cambios significativos en cuanto al número de distinciones de cada categoría y su expresión morfológica. Los verbos griegos tienen fromas flexivas sintéticas para:
persona Antiguo: primera, segunda y tercera
Moderno: primera, segunda y tercera; segunda persona formal
número Antiguo: singular, dual y plural
Moderno: singular y plural
tiempo Antiguo: presente, pasado, futuro
Moderno: presente y no presente (el futuro es perifrástico)
aspecto Antiguo: imperfectivo, perfectivo (tradicionalmente aoristo), perfecto
Moderno: perfectivo e imperfectivo
modo Antiguo: indicativo, subjuntivo, imperativo, optativo
Moderno: indicativo, subjuntivo10 e imperativo
voz Antiguo: activa, media y pasiva
Moderno: activa y medio-pasiva
[editar]Sintaxis
Muchos aspectos de la sintaxis griega han permanecido constantes: los verbos sólo concuerdan con el sujeto, el uso de los casos restantes está casi intacto (nominativo para sujetos y atributos, acusativo para objetos directos y tras casi todas las preposiciones, genitivo la para posesión), el artículo precede al nombre, las aposiciones son generalmente preposicionales, las oraciones de relativo siguen al sustantivo al que modifican, los pronombres relativos se posicionan al inicio de su proposición, etc. Sin embargo, los cambios morfológicos también tuvieron sus equivalentes en la sintaxis, y hay por tanto diferencias significativas entre la sintaxis antigua y moderna. El griego antiguo usaba muy frecuentemente construcciones de participio y de infinitivo, mientras que el griego moderno carece de infinitivo y en su lugar utiliza una gran variedad de construcciones perifrásticas, utilizando los participios de manera más restringida. La pérdida del dativo conllevó un aumento de objetos indirectos marcados mediante preposición o con genitivo. El orden de palabras antiguo tendía a ser SOV, mientras que el moderno es SVO o VSO.
[editar]Léxico
La mayor parte del léxico del griego antiguo es heredado, pero incluye un número de préstamos de las lenguas de las poblaciones que habitaban en Grecia antes de la llegada de los proto-griegos. Se han identificado palabras de origen no indoeuropeo ya en tiempos micénicos, destacando en número los topónimos. La mayor parte del léxico griego moderno, por otro lado, ha sido heredada directamente del griego antiguo, aunque con cambios semánticos en bastantes casos. Los préstamos se han tomado principalmente del latín, el veneciano y el turco. Generalmente, los préstamos tomados con anterioridad al siglo XX adoptaron la declinación griega, mientras que los préstamos posteriores, especialmente los tomados del francés y el inglés, son indeclinables.
[editar]Véase también

Alfabeto griego
Cuestión lingüística griega
Griego antiguo
Griego medieval
Griego moderno
Grecia Clásica
Fonología del griego moderno
Koiné
Lista de topónimos griegos
Lengua de sustrato griego
Lenguas griegas
Romanización del griego
Sistema monotónico
Sistema politónico
[editar]Referencias

↑ a b Stanitsas, S.; Núñez, G. (1993). «El griego de hoy». Griego moderno: método intensivo y autodidáctico (2ª edición). Madrid: Ediciones clásicas. p. 4. ISBN 84-7882-109-0.
↑ García Gual, Carlos; Lucas de Dios, José María; Morales Otal, Concepción (2004). «Historia de la lengua griega: La familia lingüística indoeuropea». Griego 1 (1ª edición). Santillana. p. 10. ISBN 8429482563.
↑ basado en Brian Newton (1972). The Generative Interpretation of Dialect. A Study of Modern Greek Phonology. Cambridge. ISBN 0521084970.
↑ Browning, Robert (1983). Medieval and Modern Greek. Cambridge University Press. ISBN 0521299780.
↑ Alexiou, Margaret (1982). «Diglossia in Greece». En William Haas. Manchester University Press. ISBN 0389202916.
↑ Sophocles, E. A (1866). «Romaic or Modern Greek Grammar» pág. iii. Trübner&co.
↑ Browning, Robert (1983) (en inglés). Medieval & Modern Greek (2ª edición). Cambridge University Press. p. 56. ISBN 0-521-29978-0.
↑ Browning, Robert (1983) (en inglés). Medieval & Modern Greek (2ª edición). Cambridge University Press. pp. 26-27. ISBN 0-521-29978-0.
↑ Ralli, Angeliki (2001). Μορφολογία [Morfología]. Atenas: Ekdoseis Pataki. pp. 164-203.
↑ en griego moderno no existe ninguna forma morfológica que pueda identificarse como «subjuntivo», pero este término suele utilizarse para identificar las formas perifrásticas que realizan las funciones de este modo. Por tanto, un buen número lingüistas griegos defienden sustituir esta terminología: Rousou, Anna (2009). Μελέτες για την Ελλινική Γλώσσα [Estudios sobre la lengua griega]. Tesalónica.; Giannakidou, Anastasia (2009). Temporal semantics and polarity: The dependency of the subjunctive revisited. Lingua.
[editar]Notas
↑ a b c Antes de β, γ, δ, ζ, λ, μ, ν, ρ y las vocales.
↑ a b c Antes de θ, κ, ξ, π, σ, τ, φ, χ, ψ y al final de una palabra.
↑ se pronuncia siempre como una labiodental.
↑ se pronuncia como la 'd' de «sed» o la 'th' en la palabra inglesa «the».
↑ se pronuncia como la 's' de «desde» o la 'z' en la palabra italiana «pizza».
↑ se pronuncia como la 'z' en español peninsular o la 'th' en la palabra inglesa «think».
↑ a b c d e Ocasionalmente, sólo ante [e], [i]
↑ cuando aparecen dos lambdas juntas (-λλ-) siguen representando el mismo sonido [l] y no el fonema lateral palatal ([ʎ]) del español.
↑ σ se escribe al inicio o medio de la palabra, ς únicamente al final.
↑ se pronunciaba como la 'u' francesa o la 'ü' alemana.
↑ se pronuncia como la 'j' de «cajón».
↑ se pronuncia como la 'j' chilena o la 'ch' en la palabra alemana «ich».
↑ Los cuatro casos que se encuentran en todas las etapas del griego son nominativo, genitivo, acusativo y vocativo. El dativo/locativo del griego antiguo desapareció durante el periodo helenístico, y el instrumental del griego micénico desapareció durante el periodo arcaico.
[editar]Bibliografía
Eseverri, C, 1945: Diccionario Etimológico de Helenismos Españoles, Burgos.
Gangutia, E., 1994: Cantos de mujeres en Grecia, Madrid.
Hoffmann, O. y otros, 1973: Historia de la lengua griega. Madrid.
Pérez Molina, M. E., 1954: Breve historia de la lengua griega. Montevideo.
Tovar, S. Α., 1990: Biografía de la lengua griega, Santiago de Chile.
[editar]Enlaces externos

Esta lengua tiene su propia Wikipedia. Puedes visitarla y contribuir en Wikipedia en idioma griego.

Prueba Wikipedia en Griego antiguo en la Incubadora de Wikimedia
Wikilibros alberga un libro o manual sobre Idioma griego.
Wikcionario tiene un índice de entradas para griego.
Wikimedia Commons alberga contenido multimedia sobre Idioma griego.
Glosario griego clásico-español / español-griego clásico
Diccionario Freelang griego moderno-español / español-griego moderno
Ver las calificaciones de la página
Evalúa este artículo
¿Qué es esto?
Confiable
Objetivo
Completo
Bien escrito
Estoy muy bien informado sobre este tema (opcional)

Enviar calificaciones
Categorías: Idiomas oficiales de la Unión EuropeaGrupos CentumIdioma griegoLenguas de EuropaLenguas de GreciaLenguas de Chipre

قس آلمانی

Die griechische Sprache (neugriechisch ελληνική γλώσσα ellinikí glóssa anhören?/i, altgriechisch ἑλληνικὴ γλῶσσα hellēnikē glõssa) ist eine indogermanische Sprache, die einen eigenen Zweig dieser Sprachfamilie darstellt. Das in der Antike verwendete und heute an den Schulen gelehrte Altgriechische und das heute in Griechenland gesprochene Neugriechische sind verschiedene Stufen der griechischen Sprache. Griechisch hat eine Schrifttradition von über 3400 Jahren. Mit Ausnahme der aramäischen und der chinesischen Sprache ist keine andere lebende Sprache über eine so lange Zeit schriftlich überliefert. Die abendländische Kultur ist maßgeblich durch die Sprache und Kultur des antiken Griechenlands geprägt. In griechischer Sprache beginnt die europäische Literatur, Philosophie und Wissenschaft. Bedeutende Werke der Weltliteratur wie die homerischen Epen, die großen Dramen von Aischylos, Sophokles und Euripides, die philosophischen Schriften von Platon und Aristoteles oder das Neue Testament sind auf Griechisch verfasst. In zahlreichen Lehn- und Fremdwörtern ist Griechisch in vielen modernen Sprachen lebendig.
Inhaltsverzeichnis [Anzeigen]
Sprachverwandtschaft [Bearbeiten]

Die griechische Sprache gehört zur Familie der indogermanischen Sprachen. Zur antiken makedonischen Sprache könnte eine nähere Verwandtschaft bestanden haben. Die Einordnung des Makedonischen ist aber aufgrund der spärlichen Überlieferung höchst unsicher, eventuell handelte es sich dabei um einen griechischen Dialekt.
Als nächste Verwandte kommen die Armenische Sprache und die Albanische Sprache in Frage. Diese Balkanindogermanisch-Hypothese wird durch quantitative Methoden gestützt[1].
Geschichte [Bearbeiten]

Ursprünge [Bearbeiten]
Als Mitglied der indogermanischen Sprachfamilie stammt das Griechische von der indogermanischen Ursprache ab. Viele Wissenschaftler nehmen deren Aufspaltung im 3. Jahrtausend v. Chr. an. Die Vorgänger der griechischen Stämme drangen, vielleicht in mehreren Wellen, um 2000 v. Chr. nach Griechenland ein. Dort trafen sie auf eine kulturell hochstehende Urbevölkerung, die man als Pelasger bezeichnet. Die Sprache der Pelasger ist unbekannt, aber sie kann als Substrat im Griechischen nachgewiesen werden. Dazu gehören Lehnwörter wie θάλασσα, thálassa („Meer“) und νῆσος, nēsos („Insel“) sowie zahlreiche Ortsnamen wie Κόρινθος (Korinth) und Παρνασσός (Parnass). Die pelasgische Sprache (oder Sprachen) war wohl nicht indogermanisch, über einen Zusammenhang mit der minoischen Sprache Kretas wird spekuliert. Das Griechische wurde wohl auch von einer unbekannten indogermanischen Sprache, die eventuell dem ausgestorbenen Illyrischen nahestand, beeinflusst.
Mykenische Zeit [Bearbeiten]
→ Hauptartikel: Mykenisches Griechisch
Die ältesten schriftlichen Zeugnisse der Sprache sind in Linearschrift B geschrieben. Sie erscheinen ab dem 14. Jahrhundert v. Chr. – also in mykenischer Zeit – als sehr kurze Texte auf Transportamphoren, wo sie den Inhalt bezeichnen. Längere Texte auf zahlreichen Tontäfelchen, ebenfalls rein praktischer Natur, wurden in den Archiven einiger mykenischer Paläste gefunden. Sie stammen aus dem Beginn des 12. Jahrhundert v. Chr. Nach Zerstörung der meisten bisher bekannten mykenischen Paläste im 12. Jh. ging die Linearschrift B verloren. Die Kyprische Silbenschrift auf Zypern blieb jedoch bis ins 3. Jahrhundert v. Chr. in Gebrauch.
Klassische Zeit [Bearbeiten]
→ Hauptartikel: Altgriechische Sprache


Anfang der Ilias
Gegen Ende der „dunklen Jahrhunderte“, vermutlich um 800 v. Chr., übernahmen die Griechen das phönizische Schriftsystem und wandelten es durch die Einführung von Vokalzeichen ab. Eines der bekanntesten frühen Beispiele der neuen alphabetischen Schrift zeigt der sog. Nestor-Becher. In klassischer Zeit ist eine Vielzahl von Dialekten feststellbar, zu den wichtigsten zählen das (noch heute in den Schulen als Altgriechisch gelehrte) Attische, das Ionische, das Dorisch-Nordwestgriechische, das Äolische und das Arkadisch-Kyprische.
Die am Anfang der schriftlichen Überlieferung stehenden homerischen Epen, die Ilias und die Odyssee, sind zum Beispiel in einer künstlerischen Sprachform verfasst, die Worte aus verschiedenen Dialekten benutzte, oft nach den Anforderungen des Metrums, im ganzen jedoch Ionisch mit zahlreichen äolischen Elementen und Archaismen ist.
Hellenistische Zeit [Bearbeiten]
→ Hauptartikel: Koine
Die politische, wirtschaftliche und kulturelle Vormachtstellung Athens im 5. Jahrhundert v. Chr. machte den dort gesprochenen attischen Dialekt zur Grundlage einer überregionalen Gemeinsprache (Koinē, griechisch κοινή, die Gemeinsame oder Allgemeine), die durch die Eroberungen Alexanders des Großen im 4. Jahrhundert v. Chr. zur Weltsprache und lingua franca aufstieg. In dieser Sprache wurde unter anderem das Neue Testament verfasst.
Auch im Römischen Reich blieb Griechisch neben Latein die Amtssprache der östlichen Provinzen und wurde auch im Westen bei den gebildeten Ständen vorausgesetzt, dies auch aufgrund der kulturellen Abhängigkeit der Römer von den Griechen. In der Osthälfte des Reiches war Griechisch bereits seit dem Hellenismus die dominierende Sprache. Unter dem Einfluss fremder Sprachen und der fortbestehenden Dialekte erfolgten gegenüber dem Attischen einige Vereinfachungen in der Grammatik und dem Lautbestand. Dies führte seit dem späten 1. Jahrhundert v. Chr. immer wieder, insbesondere im 2. Jahrhundert, zu Bemühungen um eine „Reinigung“ der griechischen Sprache unter Rückgriff auf das klassische Attisch (Attizismus). Diese Sprachform, die das um 400 v. Chr. in Athen gesprochene Griechisch künstlich zur Norm erhob und von Autoren wie Dionysios von Halikarnassos vehement propagiert wurde, wurde nun zur Sprache der Literatur und der gebildeten Oberschicht, während sich die Umgangssprache immer weiter von dieser erstarrten Form entfernte. Es kam so zu einer ausgeprägten Diglossie, die für das Griechische über Jahrhunderte typisch sein sollte.
Byzanz [Bearbeiten]
→ Hauptartikel: Mittelgriechische Sprache
Die „bereinigte“ Form des attischen Altgriechischen blieb auch nach der Teilung des Römischen Reiches im Jahr 395 die Literatursprache des spätantiken Oströmischen Reiches. Nach dem Verlust der lateinisch sprechenden Gebiete auf der Balkanhalbinsel wurde um 630 die lateinische Amtssprache schnell aufgegeben, und Ostrom wurde endgültig von einem römischen zum byzantinischen Reich. Die Aussprache des Alltagsgriechischen hatte sich zu dieser Zeit bereits sehr stark verändert, besonders was die Vokale und Diphthonge angeht (die Unterscheidung zwischen Lang- und Kurzvokalen verschwand, und mehrere Vokale wurden als [ i ] wie in „Miete“ ausgesprochen, eine Erscheinung, die als Itazismus bezeichnet wird). Das Beta wurde nun durchgängig wie das V in „Vase“ ausgesprochen. Spätestens um 700 ähnelte die Aussprache bereits sehr stark der des heutigen Griechisch, seit dem 10. Jahrhundert ist sie mit ihr praktisch identisch.
Nach etwa 640 erlebte Ostrom/Byzanz eine schwere Krisenphase; dies führte dazu, dass für etwa 150 Jahre kaum noch klassizistische Literatur entstand. Zudem verschwand gemeinsam mit den meisten Poleis auch der Grammatikunterricht, ebenso wie die lokalen Eliten, die sich jahrhundertelang über ihre Bildung (paideia) definiert hatten. Als im späten 8. Jahrhundert wieder eine nennenswerte literarische Produktion einsetzte, war die Sprache dieser Texte daher in der Regel wieder sehr viel näher am gesprochenen Griechisch dieser Zeit, als es in der Spätantike der Fall gewesen war. Die Veränderung der Aussprache führte in der alltäglichen Sprache zu starken Vereinfachungen bei Flexionsbildung und Grammatik, die auch die literarische Sprache beeinflussten. Doch sind die meisten literarischen Werke der byzantinischen Zeit in einer dem Altgriechischen zumindest angenäherten Sprachform verfasst, bei der der Grad der Abweichung von der „klassischen“ Sprachform sehr unterschiedlich ausfallen kann.
In Syrien und Ägypten blieb Griechisch nach der arabischen Eroberung zunächst noch für einige Jahrzehnte Amtssprache, bevor es diese Funktion ab etwa 700 an das Arabische verlor.
Neuzeit [Bearbeiten]
→ Hauptartikel: Neugriechische Sprache und Griechische Sprachfrage
Die Haltung des Osmanischen Reichs zur griechischen Sprache war im Allgemeinen tolerant: Schulunterricht in griechischer Sprache war nicht verboten, auch wenn das bis heute gerne behauptet wird, und viele Griechen kamen wegen ihrer Sprachkenntnisse in den Staatsdienst. Die erste Zeitung in Konstantinopel war auf Griechisch geschrieben. Außerdem war das Griechische (vor allem die Koine) Kirchensprache. Die Benutzung der Sprache war jedem freigestellt, eine offene Repression fand nicht statt. Der Verlust des Status als Staatssprache führte aber dazu, dass das Griechische in Folge erneut einem Wandel unterworfen wurde, vor allem geprägt von der Tendenz zur Vereinfachung der klassischen, komplexen grammatischen Struktur.
Nach der Gründung des modernen Staates 1829/30 wurde die sogenannte Katharévousa (griechisch καθαρεύουσα, „Reine [Sprache]“; die Grundlagen wurden von Korais geschaffen) offizielle Unterrichts- und Amtssprache, eine künstlich geschaffene Hochsprache, die zunächst als Mittelweg zwischen stark antikisierenden und vulgaristischen Modellen für die neue Staatssprache konzipiert war, sich jedoch ab den 1830er-Jahren hinsichtlich Wortschatz und Grammatik zunehmend am klassischen Attisch orientierte. Die jahrhundertelange Koexistenz (Diglossie) dieser Hochsprache und der Volkssprache (Dimotiki, griechisch δημοτική) zog große Probleme im Bildungsbereich nach sich, da Kinder in ihrer natürlichen Sprachentwicklung massiv beeinträchtigt und daran gehindert wurden, sich frei in ihrer Muttersprache auszudrücken. Nach zahlreichen legislativen Initiativen im Lauf des 20. Jahrhunderts zur Etablierung der Volkssprache und ebenso zahlreichen Rückschritten und Archaisierungstendenzen (analog zur je amtierenden Regierung) wurde erst 1976 die Volkssprache endgültig zur Sprache der staatlichen Verwaltung und der Wissenschaft – in der neugriechischen Literatur war die Entscheidung für die Volkssprache allerdings schon im 19. Jahrhundert (Lyrik) bzw. zu Beginn des 20. Jahrhunderts (Prosa) gefallen. Viele Wörter und grammatikalische Strukturen sind aus der Katharevousa in die moderne Volkssprache übernommen worden, weswegen diese auch als Synthese aus Katharevousa und Dimotiki betrachtet wird und „Neugriechische Koine“ (νεοελληνική κοινή, Standard Modern Greek) heißt. Die orthodoxe Kirche und einige sprachpuristische Kreise halten für den schriftlichen Gebrauch weiterhin an der Katharévousa fest.
Schrift [Bearbeiten]

→ Hauptartikel: Griechisches Alphabet, Linear B und Linear A
Vor der Erfindung und Einführung der heute noch gebräuchlichen griechischen Schrift etwa ab dem 9. Jh. v. Chr. wurde das mykenische Griechisch in der sogenannten Linear-B-Schrift festgehalten, die jedoch mit dem Untergang der mykenischen Kultur außer Gebrauch kam. Deren Vorläuferin, die Linear-A-Schrift, wurde vermutlich nicht für die griechische Sprache verwendet.
Obwohl sich die Aussprache des Griechischen im Verlauf der Jahrtausende vielfach geändert hat, blieb die Orthographie dank vielerlei Bemühungen um eine Reinhaltung der Sprache weitgehend konstant. Die in hellenistischer Zeit in die griechische Schriftsprache eingeführten Akzente (Akut, Gravis und Zirkumflex) und Symbole für Hauchlaute (Spiritus asper und Spiritus lenis) wurden noch bis vor kurzem verwendet. Durch Erlass Nr. 297 des griechischen Präsidenten vom 29. April 1982 wurden die Hauchzeichen abgeschafft und die Akzente durch ein einziges Zeichen (Tonos) ersetzt, das die betonte Silbe anzeigt. Der Tonos sieht aus wie ein Akut, ist jedoch nicht mit ihm identisch (in Unicode werden Tonos und Akut durch verschiedene Codes dargestellt). Insbesondere literarische Texte werden jedoch bis heute oft noch mit Hauchzeichen und Akzenten gedruckt – egal, ob es sich um Dimotikí oder Katharévousa handelt.
Bedeutung [Bearbeiten]

Die griechische Sprache und Schrift hatte auf die Entwicklung Europas immensen Einfluss: Sowohl das lateinische als auch das kyrillische Alphabet wurden auf der Basis des griechischen Alphabets entwickelt. Die Rückbesinnung auf das im Westen fast vergessene Griechisch, ausgelöst unter anderem durch die Flucht vieler Byzantiner in den Westen nach dem Fall Konstantinopels 1453, war eine der Hauptquellen der Renaissance und des Humanismus (siehe auch: Philhellenismus).
Noch heute werden wissenschaftliche Fachbegriffe international gerne unter Rückgriff auf griechische (und lateinische) Wörter geprägt. In der griechischen Sprache selbst werden hierfür fast nur griechische Wörter verwendet, viele lateinischstämmige Fachbegriffe, die in fast allen anderen modernen Sprachen üblich sind, lauten daher im Neugriechischen anders.
Das Neue Testament wurde ursprünglich in hellenistischem Griechisch geschrieben (siehe Bibelgriechisch) und das erste Mal von Erasmus von Rotterdam gedruckt.
Einzelnachweise [Bearbeiten]

↑ Hans J. Holm (2008): The Distribution of Data in Word Lists and its Impact on the Subgrouping of Languages. Proceedings of the 31st Annual Conference of the Gesellschaft für Klassifikation e.V. at Albert-Ludwigs-Universität Freiburg, March 7-9, 2007. In: C. Preisach, H. Burkhardt, L. Schmidt-Thieme, R. Decker (Eds): Data Analysis, Machine Learning and Applications. Berlin: Springer, S. 629-636.
Literatur [Bearbeiten]

Geoffrey Horrocks: Greek: A History of the Language and Its Speakers. Addison-Wesley Publishing Company, 1997, ISBN 0-582-30709-0.
Francisco R. Adrados: Geschichte der griechischen Sprache. Von den Anfängen bis heute (Übers. Hansbert Bertsch), A. Francke Verlag, Tübingen/Basel 2002, ISBN 3-8252-2317-5.
Hans Eideneier: Von Rhapsodie zu Rap, Gunther Narr Verlag, Tübingen 1999, ISBN 3-8233-5202-4.
Handbuch der Altertumswissenschaft 2.
Weblinks [Bearbeiten]

Wikibooks: Wikijunior Sprachen/ Griechisch – Lern- und Lehrmaterialien
Eintrag zur (zu den) griechischen Sprache(n) in der Enzyklopädie des Europäischen Ostens (PDF-Datei; 977 kB)
klaphil.unibas.ch: Kurzbibliographie zur Geschichte der griechischen Sprache (PDF)

Einklappen
Schwesterprojekte in griechischer Sprache
Wikipedia – die freie Enzyklopädie auf Griechisch
Wikiquote – Zitate auf Griechisch
Wiktionary – das freie Wörterbuch auf Griechisch
Wikibooks – Lern- und Lehrmaterialien auf Griechisch
Wikisource – Quellentexte auf Griechisch
Wikiversity – Forschungsprojekte und wissenschaftlicher Austausch auf Griechisch
Kategorien: Griechische SpracheAmtssprache der Europäischen Union

قس فرانسه

Le grec est une langue indo-européenne, actuellement parlée par 15 à 22 millions de locuteurs, principalement en Grèce et à Chypre mais aussi par des communautés immigrantes et/ou minoritaires dans d'autres pays (Turquie, Bulgarie, Ukraine, Albanie, Macédoine, Hongrie, Roumanie, Moldavie, Géorgie).
Sommaire [afficher]
Histoire du grec[modifier]

Article détaillé : Histoire de la langue grecque.
La langue grecque a vécu différentes évolutions au cours de plus de 3 millénaires de son histoire. Ainsi, le cours de son évolution ininterrompue se divise en au moins quatre grandes phases ou dénominations (phénomène de polyglosssie) : le grec ancien, le koinè, le grec médiéval et le grec moderne, chacune de ces étapes comprenant des dialectes distincts, avec parfois des variantes géographiques.
Le grec ancien[modifier]
Article détaillé : Grec ancien.
Cette section est vide, insuffisamment détaillée ou incomplète. Votre aide est la bienvenue !
Le grec ancien est parlé dans la Grèce antique de l'Antiquité, d'environ 1000 à 330 av. J.C.. Il se divisait en plusieurs dialectes.
La koinè grecque[modifier]
Article détaillé : Koinè.
Cette section est vide, insuffisamment détaillée ou incomplète. Votre aide est la bienvenue !
La koinè grecque fut parlée d'environ 330 av. J.-C. à 330 ap. J.-C.
Le grec médiéval[modifier]
Article détaillé : grec médiéval.
Cette section est vide, insuffisamment détaillée ou incomplète. Votre aide est la bienvenue !
Le grec médiéval fut parlé dans l'Empire byzantin entre 330 et 1453.
Le grec moderne[modifier]
Article détaillé : Grec moderne.
Cette section est vide, insuffisamment détaillée ou incomplète. Votre aide est la bienvenue !
Le grec moderne (ou romaïque) est parlé en Grèce et en Chypre méridionale depuis 1453 jusqu'à aujourd'hui. Il est parlé aussi tout le long de la côte Ouest, et une partie de la côte Nord de la Turquie, ou de nombreux Turcs sont bilingues Grec/Turc. De même, dans les îles Grecques, on retrouve le même bilinguisme. Il n'y a pas de chiffres pour évaluer le nombre de ces locuteurs. La question est sensible, car lors des transferts de populations, entre 1918 et 1925,un grand nombre de locuteurs du Grec en première langue optèrent pour la citoyenneté Turcque.De même, il y avait autant de Turcs qui parlaient aussi bien le Grec que le Turc. En raison du fort nationalisme, et donc pour des raisons politiques, il n'y a que très peux, ou pas du tout de données sur la langue Grecque en Turquie. En Turquie, on ne communique pas de données sur la culture Grecque, mais sur l"ethnie" Grecque, évaluée à 5000 personnes.Le nombre de locuteurs du Grec est beaucoup plus supérieur.L'alphabet Grec moderne est interdit en Turquie, ou le Grec s'écrit toutefois avec l'alphabet Latin.Il y a cependant des exceptions, par exemple, aux îles Imros et Tenedos, ou des citoyens Turcs d'ethnie Grecque forment la majorité de la population, et à Istanbul, au siège du patriarcat de l'église Orthodoxe Grecque, mais dans un cadre cultuel, culturel à caractère privé et non politique ou revendicatif, dans le cadre de l'état Turc laïc et moderne.La seule langue officielle en Turquie est le Turc. Le Kurde et l'Arabe sont tolérées, car ces deux langues sont constitutives pour refléter le caractère à majorité de religion Musulmane du pays, alors que le Grec, apparenté à l'histoire et au caractère anciennement chrétien du pays, pose de graves problèmes, au niveau identitaire, culturel, et historique.
Notes et références[modifier]

Code de langue IETF : grk
Voir aussi[modifier]

Linguistique
Liste de langues
Langues par famille
Langues indo-européennes
Langues helléniques
[masquer]
v • d • m
Indo-européen
Langues indo-européennes Albanais • Anatolien • Arménien • Balte • Celte • Germanique • Grec • Indo-iranien • Italique • Slave • Tokharien
Peuples indo-européens Albanais • Hittites • Arméniens • Baltes • Celtes • Germains • Grecs • Indo-iraniens • Italiques • Slaves • Tokhariens • Thraces
Proto-Indo-Européens Langue (Vocabulaire • Phonologie (en) • Lois phonétiques (en) • Alternance vocalique • Racines • Noms (en) • Verbes (en)) • Société (en) • Religion
Études indo-européennes (en) Théorie de l'invasion aryenne • Hypothèse kourgane
Archéologie indo-européenne Culture d'Abashevo • Culture d'Afanasievo • Culture d'Andronovo • Culture de Baden • Culture campaniforme • Culture des catacombes • Culture de Cernavodă (en) • Chasséen • Culture de Chernoles (en) • Culture de la céramique cordée • Culture de Cucuteni-Trypillia
Portail des langues Portail de la Grèce Portail de Chypre
Catégories : Langue d'AlbanieLangue d'AustralieLangue de ChypreLangue des États-UnisLangue d'ItalieLangue de GéorgieLangue de GrèceLangue de TurquieLangue grecqueInventaire de langues


قس آلمانی


Die griechische Sprache (neugriechisch ελληνική γλώσσα ellinikí glóssa anhören?/i, altgriechisch ἑλληνικὴ γλῶσσα hellēnikē glõssa) ist eine indogermanische Sprache, die einen eigenen Zweig dieser Sprachfamilie darstellt. Das in der Antike verwendete und heute an den Schulen gelehrte Altgriechische und das heute in Griechenland gesprochene Neugriechische sind verschiedene Stufen der griechischen Sprache. Griechisch hat eine Schrifttradition von über 3400 Jahren. Mit Ausnahme der aramäischen und der chinesischen Sprache ist keine andere lebende Sprache über eine so lange Zeit schriftlich überliefert. Die abendländische Kultur ist maßgeblich durch die Sprache und Kultur des antiken Griechenlands geprägt. In griechischer Sprache beginnt die europäische Literatur, Philosophie und Wissenschaft. Bedeutende Werke der Weltliteratur wie die homerischen Epen, die großen Dramen von Aischylos, Sophokles und Euripides, die philosophischen Schriften von Platon und Aristoteles oder das Neue Testament sind auf Griechisch verfasst. In zahlreichen Lehn- und Fremdwörtern ist Griechisch in vielen modernen Sprachen lebendig.
Inhaltsverzeichnis [Anzeigen]
Sprachverwandtschaft [Bearbeiten]

Die griechische Sprache gehört zur Familie der indogermanischen Sprachen. Zur antiken makedonischen Sprache könnte eine nähere Verwandtschaft bestanden haben. Die Einordnung des Makedonischen ist aber aufgrund der spärlichen Überlieferung höchst unsicher, eventuell handelte es sich dabei um einen griechischen Dialekt.
Als nächste Verwandte kommen die Armenische Sprache und die Albanische Sprache in Frage. Diese Balkanindogermanisch-Hypothese wird durch quantitative Methoden gestützt[1].
Geschichte [Bearbeiten]

Ursprünge [Bearbeiten]
Als Mitglied der indogermanischen Sprachfamilie stammt das Griechische von der indogermanischen Ursprache ab. Viele Wissenschaftler nehmen deren Aufspaltung im 3. Jahrtausend v. Chr. an. Die Vorgänger der griechischen Stämme drangen, vielleicht in mehreren Wellen, um 2000 v. Chr. nach Griechenland ein. Dort trafen sie auf eine kulturell hochstehende Urbevölkerung, die man als Pelasger bezeichnet. Die Sprache der Pelasger ist unbekannt, aber sie kann als Substrat im Griechischen nachgewiesen werden. Dazu gehören Lehnwörter wie θάλασσα, thálassa („Meer“) und νῆσος, nēsos („Insel“) sowie zahlreiche Ortsnamen wie Κόρινθος (Korinth) und Παρνασσός (Parnass). Die pelasgische Sprache (oder Sprachen) war wohl nicht indogermanisch, über einen Zusammenhang mit der minoischen Sprache Kretas wird spekuliert. Das Griechische wurde wohl auch von einer unbekannten indogermanischen Sprache, die eventuell dem ausgestorbenen Illyrischen nahestand, beeinflusst.
Mykenische Zeit [Bearbeiten]
→ Hauptartikel: Mykenisches Griechisch
Die ältesten schriftlichen Zeugnisse der Sprache sind in Linearschrift B geschrieben. Sie erscheinen ab dem 14. Jahrhundert v. Chr. – also in mykenischer Zeit – als sehr kurze Texte auf Transportamphoren, wo sie den Inhalt bezeichnen. Längere Texte auf zahlreichen Tontäfelchen, ebenfalls rein praktischer Natur, wurden in den Archiven einiger mykenischer Paläste gefunden. Sie stammen aus dem Beginn des 12. Jahrhundert v. Chr. Nach Zerstörung der meisten bisher bekannten mykenischen Paläste im 12. Jh. ging die Linearschrift B verloren. Die Kyprische Silbenschrift auf Zypern blieb jedoch bis ins 3. Jahrhundert v. Chr. in Gebrauch.
Klassische Zeit [Bearbeiten]
→ Hauptartikel: Altgriechische Sprache


Anfang der Ilias
Gegen Ende der „dunklen Jahrhunderte“, vermutlich um 800 v. Chr., übernahmen die Griechen das phönizische Schriftsystem und wandelten es durch die Einführung von Vokalzeichen ab. Eines der bekanntesten frühen Beispiele der neuen alphabetischen Schrift zeigt der sog. Nestor-Becher. In klassischer Zeit ist eine Vielzahl von Dialekten feststellbar, zu den wichtigsten zählen das (noch heute in den Schulen als Altgriechisch gelehrte) Attische, das Ionische, das Dorisch-Nordwestgriechische, das Äolische und das Arkadisch-Kyprische.
Die am Anfang der schriftlichen Überlieferung stehenden homerischen Epen, die Ilias und die Odyssee, sind zum Beispiel in einer künstlerischen Sprachform verfasst, die Worte aus verschiedenen Dialekten benutzte, oft nach den Anforderungen des Metrums, im ganzen jedoch Ionisch mit zahlreichen äolischen Elementen und Archaismen ist.
Hellenistische Zeit [Bearbeiten]
→ Hauptartikel: Koine
Die politische, wirtschaftliche und kulturelle Vormachtstellung Athens im 5. Jahrhundert v. Chr. machte den dort gesprochenen attischen Dialekt zur Grundlage einer überregionalen Gemeinsprache (Koinē, griechisch κοινή, die Gemeinsame oder Allgemeine), die durch die Eroberungen Alexanders des Großen im 4. Jahrhundert v. Chr. zur Weltsprache und lingua franca aufstieg. In dieser Sprache wurde unter anderem das Neue Testament verfasst.
Auch im Römischen Reich blieb Griechisch neben Latein die Amtssprache der östlichen Provinzen und wurde auch im Westen bei den gebildeten Ständen vorausgesetzt, dies auch aufgrund der kulturellen Abhängigkeit der Römer von den Griechen. In der Osthälfte des Reiches war Griechisch bereits seit dem Hellenismus die dominierende Sprache. Unter dem Einfluss fremder Sprachen und der fortbestehenden Dialekte erfolgten gegenüber dem Attischen einige Vereinfachungen in der Grammatik und dem Lautbestand. Dies führte seit dem späten 1. Jahrhundert v. Chr. immer wieder, insbesondere im 2. Jahrhundert, zu Bemühungen um eine „Reinigung“ der griechischen Sprache unter Rückgriff auf das klassische Attisch (Attizismus). Diese Sprachform, die das um 400 v. Chr. in Athen gesprochene Griechisch künstlich zur Norm erhob und von Autoren wie Dionysios von Halikarnassos vehement propagiert wurde, wurde nun zur Sprache der Literatur und der gebildeten Oberschicht, während sich die Umgangssprache immer weiter von dieser erstarrten Form entfernte. Es kam so zu einer ausgeprägten Diglossie, die für das Griechische über Jahrhunderte typisch sein sollte.
Byzanz [Bearbeiten]
→ Hauptartikel: Mittelgriechische Sprache
Die „bereinigte“ Form des attischen Altgriechischen blieb auch nach der Teilung des Römischen Reiches im Jahr 395 die Literatursprache des spätantiken Oströmischen Reiches. Nach dem Verlust der lateinisch sprechenden Gebiete auf der Balkanhalbinsel wurde um 630 die lateinische Amtssprache schnell aufgegeben, und Ostrom wurde endgültig von einem römischen zum byzantinischen Reich. Die Aussprache des Alltagsgriechischen hatte sich zu dieser Zeit bereits sehr stark verändert, besonders was die Vokale und Diphthonge angeht (die Unterscheidung zwischen Lang- und Kurzvokalen verschwand, und mehrere Vokale wurden als [ i ] wie in „Miete“ ausgesprochen, eine Erscheinung, die als Itazismus bezeichnet wird). Das Beta wurde nun durchgängig wie das V in „Vase“ ausgesprochen. Spätestens um 700 ähnelte die Aussprache bereits sehr stark der des heutigen Griechisch, seit dem 10. Jahrhundert ist sie mit ihr praktisch identisch.
Nach etwa 640 erlebte Ostrom/Byzanz eine schwere Krisenphase; dies führte dazu, dass für etwa 150 Jahre kaum noch klassizistische Literatur entstand. Zudem verschwand gemeinsam mit den meisten Poleis auch der Grammatikunterricht, ebenso wie die lokalen Eliten, die sich jahrhundertelang über ihre Bildung (paideia) definiert hatten. Als im späten 8. Jahrhundert wieder eine nennenswerte literarische Produktion einsetzte, war die Sprache dieser Texte daher in der Regel wieder sehr viel näher am gesprochenen Griechisch dieser Zeit, als es in der Spätantike der Fall gewesen war. Die Veränderung der Aussprache führte in der alltäglichen Sprache zu starken Vereinfachungen bei Flexionsbildung und Grammatik, die auch die literarische Sprache beeinflussten. Doch sind die meisten literarischen Werke der byzantinischen Zeit in einer dem Altgriechischen zumindest angenäherten Sprachform verfasst, bei der der Grad der Abweichung von der „klassischen“ Sprachform sehr unterschiedlich ausfallen kann.
In Syrien und Ägypten blieb Griechisch nach der arabischen Eroberung zunächst noch für einige Jahrzehnte Amtssprache, bevor es diese Funktion ab etwa 700 an das Arabische verlor.
Neuzeit [Bearbeiten]
→ Hauptartikel: Neugriechische Sprache und Griechische Sprachfrage
Die Haltung des Osmanischen Reichs zur griechischen Sprache war im Allgemeinen tolerant: Schulunterricht in griechischer Sprache war nicht verboten, auch wenn das bis heute gerne behauptet wird, und viele Griechen kamen wegen ihrer Sprachkenntnisse in den Staatsdienst. Die erste Zeitung in Konstantinopel war auf Griechisch geschrieben. Außerdem war das Griechische (vor allem die Koine) Kirchensprache. Die Benutzung der Sprache war jedem freigestellt, eine offene Repression fand nicht statt. Der Verlust des Status als Staatssprache führte aber dazu, dass das Griechische in Folge erneut einem Wandel unterworfen wurde, vor allem geprägt von der Tendenz zur Vereinfachung der klassischen, komplexen grammatischen Struktur.
Nach der Gründung des modernen Staates 1829/30 wurde die sogenannte Katharévousa (griechisch καθαρεύουσα, „Reine [Sprache]“; die Grundlagen wurden von Korais geschaffen) offizielle Unterrichts- und Amtssprache, eine künstlich geschaffene Hochsprache, die zunächst als Mittelweg zwischen stark antikisierenden und vulgaristischen Modellen für die neue Staatssprache konzipiert war, sich jedoch ab den 1830er-Jahren hinsichtlich Wortschatz und Grammatik zunehmend am klassischen Attisch orientierte. Die jahrhundertelange Koexistenz (Diglossie) dieser Hochsprache und der Volkssprache (Dimotiki, griechisch δημοτική) zog große Probleme im Bildungsbereich nach sich, da Kinder in ihrer natürlichen Sprachentwicklung massiv beeinträchtigt und daran gehindert wurden, sich frei in ihrer Muttersprache auszudrücken. Nach zahlreichen legislativen Initiativen im Lauf des 20. Jahrhunderts zur Etablierung der Volkssprache und ebenso zahlreichen Rückschritten und Archaisierungstendenzen (analog zur je amtierenden Regierung) wurde erst 1976 die Volkssprache endgültig zur Sprache der staatlichen Verwaltung und der Wissenschaft – in der neugriechischen Literatur war die Entscheidung für die Volkssprache allerdings schon im 19. Jahrhundert (Lyrik) bzw. zu Beginn des 20. Jahrhunderts (Prosa) gefallen. Viele Wörter und grammatikalische Strukturen sind aus der Katharevousa in die moderne Volkssprache übernommen worden, weswegen diese auch als Synthese aus Katharevousa und Dimotiki betrachtet wird und „Neugriechische Koine“ (νεοελληνική κοινή, Standard Modern Greek) heißt. Die orthodoxe Kirche und einige sprachpuristische Kreise halten für den schriftlichen Gebrauch weiterhin an der Katharévousa fest.
Schrift [Bearbeiten]

→ Hauptartikel: Griechisches Alphabet, Linear B und Linear A
Vor der Erfindung und Einführung der heute noch gebräuchlichen griechischen Schrift etwa ab dem 9. Jh. v. Chr. wurde das mykenische Griechisch in der sogenannten Linear-B-Schrift festgehalten, die jedoch mit dem Untergang der mykenischen Kultur außer Gebrauch kam. Deren Vorläuferin, die Linear-A-Schrift, wurde vermutlich nicht für die griechische Sprache verwendet.
Obwohl sich die Aussprache des Griechischen im Verlauf der Jahrtausende vielfach geändert hat, blieb die Orthographie dank vielerlei Bemühungen um eine Reinhaltung der Sprache weitgehend konstant. Die in hellenistischer Zeit in die griechische Schriftsprache eingeführten Akzente (Akut, Gravis und Zirkumflex) und Symbole für Hauchlaute (Spiritus asper und Spiritus lenis) wurden noch bis vor kurzem verwendet. Durch Erlass Nr. 297 des griechischen Präsidenten vom 29. April 1982 wurden die Hauchzeichen abgeschafft und die Akzente durch ein einziges Zeichen (Tonos) ersetzt, das die betonte Silbe anzeigt. Der Tonos sieht aus wie ein Akut, ist jedoch nicht mit ihm identisch (in Unicode werden Tonos und Akut durch verschiedene Codes dargestellt). Insbesondere literarische Texte werden jedoch bis heute oft noch mit Hauchzeichen und Akzenten gedruckt – egal, ob es sich um Dimotikí oder Katharévousa handelt.
Bedeutung [Bearbeiten]

Die griechische Sprache und Schrift hatte auf die Entwicklung Europas immensen Einfluss: Sowohl das lateinische als auch das kyrillische Alphabet wurden auf der Basis des griechischen Alphabets entwickelt. Die Rückbesinnung auf das im Westen fast vergessene Griechisch, ausgelöst unter anderem durch die Flucht vieler Byzantiner in den Westen nach dem Fall Konstantinopels 1453, war eine der Hauptquellen der Renaissance und des Humanismus (siehe auch: Philhellenismus).
Noch heute werden wissenschaftliche Fachbegriffe international gerne unter Rückgriff auf griechische (und lateinische) Wörter geprägt. In der griechischen Sprache selbst werden hierfür fast nur griechische Wörter verwendet, viele lateinischstämmige Fachbegriffe, die in fast allen anderen modernen Sprachen üblich sind, lauten daher im Neugriechischen anders.
Das Neue Testament wurde ursprünglich in hellenistischem Griechisch geschrieben (siehe Bibelgriechisch) und das erste Mal von Erasmus von Rotterdam gedruckt.
Einzelnachweise [Bearbeiten]

↑ Hans J. Holm (2008): The Distribution of Data in Word Lists and its Impact on the Subgrouping of Languages. Proceedings of the 31st Annual Conference of the Gesellschaft für Klassifikation e.V. at Albert-Ludwigs-Universität Freiburg, March 7-9, 2007. In: C. Preisach, H. Burkhardt, L. Schmidt-Thieme, R. Decker (Eds): Data Analysis, Machine Learning and Applications. Berlin: Springer, S. 629-636.
Literatur [Bearbeiten]

Geoffrey Horrocks: Greek: A History of the Language and Its Speakers. Addison-Wesley Publishing Company, 1997, ISBN 0-582-30709-0.
Francisco R. Adrados: Geschichte der griechischen Sprache. Von den Anfängen bis heute (Übers. Hansbert Bertsch), A. Francke Verlag, Tübingen/Basel 2002, ISBN 3-8252-2317-5.
Hans Eideneier: Von Rhapsodie zu Rap, Gunther Narr Verlag, Tübingen 1999, ISBN 3-8233-5202-4.
Handbuch der Altertumswissenschaft 2.
Weblinks [Bearbeiten]

Wikibooks: Wikijunior Sprachen/ Griechisch – Lern- und Lehrmaterialien
Eintrag zur (zu den) griechischen Sprache(n) in der Enzyklopädie des Europäischen Ostens (PDF-Datei; 977 kB)
klaphil.unibas.ch: Kurzbibliographie zur Geschichte der griechischen Sprache (PDF)

Einklappen
Schwesterprojekte in griechischer Sprache
Wikipedia – die freie Enzyklopädie auf Griechisch
Wikiquote – Zitate auf Griechisch
Wiktionary – das freie Wörterbuch auf Griechisch
Wikibooks – Lern- und Lehrmaterialien auf Griechisch
Wikisource – Quellentexte auf Griechisch
Wikiversity – Forschungsprojekte und wissenschaftlicher Austausch auf Griechisch
Kategorien: Griechische SpracheAmtssprache der Europäischen Union

قس روسی


Гре́ческий язы́к (греч. ελληνικά, ελληνική γλώσσα) — один из индоевропейских языков. Является единственным представителем так называемой греческой группы, хотя некоторые[кто?] лингвисты считают отдельными языками его обособленные диалекты — цаконский язык Пелопоннеса и понтийский язык Понта, находящиеся на грани вымирания. Общее число считающих новогреческий язык родным — около 15 млн человек. Большинство из них по национальности — греки, хотя в Греции им также широко пользуется некоторое количество эллинизированных арумынов, мегленорумынов, цыган, албанцев, особенно арнаутов, славян, ряда мусульманских групп севера страны. Новогреческий является одновременно и официальным в ареале своего наибольшего распространения — в Греции и в греческой части Республики Кипр (63 % площади острова). Благодаря усилившимся экономическим связям Греции с другими балканскими странами, а также массовым миграциям в страну на протяжении последних двадцати лет, греческим языком владеет и некоторое количество населения соседних с Грецией стран. Особенно велика его роль как языка межнационального общения в Албании, а также в Болгарии и Румынии. Как важный язык диаспоры, греческий используется среди греков Австралии, Канады и США. Общее число владеющих греческим как иностранным составляет от 3 до 5 миллионов человек. При этом для большинства греков-урумов, проживающих на территории СНГ, родным языком исторически являлся турецкий язык или другие тюркские диалекты.
Содержание [показать]
[править]Греческая письменность

Основная статья: Греческий алфавит
Греческий — один из древнейших письменных языков мира. Первые письменные памятники на греческом относятся к XIV—XII векам до н. э. и написаны слоговым крито-микенским письмом. Греческий алфавит, по-видимому, возник на основе финикийского письма, и первые памятники на нём относятся к VIII—VII векам до н. э. Наивысшего расцвета и максимального территориального распространения греческая письменность достигает в эпоху поздней Римской империи, а также во времена ранней Византийской империи, постепенно приходя в упадок к XV веку, после захвата столицы империи турками. В Османской империи наблюдается смешение языковых, религиозных и этнокультурных установок населения в регионах смешанного проживания, особенно во Фракии и Анатолии. Так, грекоязычные мусульмане Фракии часто писали по-гречески арабскими буквами; в то же время отуреченные христиане Анатолии пишут по-турецки греческими буквами. Греко-турецкий обмен населением 1922-23 годов положил конец этой практике.
[править]Эпохальное значение

На греческом языке на всех этапах его существования была создана богатейшая литература. В Римской империи знание греческого языка считалось обязательным для всякого образованного человека. В латинском языке присутствует большое количество греческих заимствований, а в греческом — значительное количество латинских и романских слов. В новое время древнегреческий язык стал (наряду с латинским) источником создания новых научных и технических терминов (так называемая международная лексика). В русский язык греческие слова проникали в основном двумя путями — через международную лексику и через церковнославянский язык.
[править]Хронологизация

За многие века своего существования греческий язык сильно изменился, поэтому просто термин «греческий язык» зачастую требует уточнения. Для разных стадий его развития существуют следующие названия:
древнегреческий язык — язык античной Греции, в том числе в составе Римской империи (до V века н. э.);
среднегреческий язык (византийский язык) — язык греческого и эллинизированного населения Византийской империи (VI—XV века); многие неоэллинисты выступают против этого термина в связи с выраженной неоднородностью языка в этот период и предлагают говорить о сосуществовании раннего новогреческого и древнегреческого;
новогреческий язык (с XV века) — язык греческого и эллинизированного населения, проживавшего в поздней Византии, Османской империи, и, наконец, современный письменный, разговорный и официальный язык независимых Греции и Кипра.
Древнегреческий язык распадался на много диалектов. Принято выделять три диалектные группы: восточную (ионийский ,аттический диалекты), западную (дорийский) и эолийскую. На основе аттического диалекта в более позднюю, эллинистическую эпоху (после походов Александра Македонского) сложился общегреческий язык — так называемый койне́ (κοινή), который стал разговорным и административным языком на широких территориях восточного Средиземноморья. Через койне прошли почти все современные греческие диалекты. Исключение составляет изолированный цаконийский (цаконский) диалект, или язык (греч. τσακωνικά), который традиционно возводится к древнему дорийскому диалекту (обычно лаконскому).
Грамматический строй древнегреческого отличался значительной сложностью: три основных типа склонения имён существительных, пять падежей, несколько типов спряжений глаголов, сильно развитая система глагольных времён, характерно большое число местоимений, предлогов и частиц.
В XIX и XX столетиях в Греции существовала так называемая диглоссия, то есть было два языковых варианта: кафаре́вуса (καθαρεύουσα) — ориентированный на греческую литературную традицию и следовавший древнегреческим нормам письма, но с современным произношением, и возникшая в XIX веке димо́тика (δημοτική). С 1976 года официальным языком является димотика (с некоторыми элементами кафаревусы).
До 1982 года на письме использовалась богатая политоническая система диакритики: три типа ударения (острое, тупое, облечённое) и два типа придыхания (тонкое и густое), а также символ-разделитель: так называемый диерезис, или трема́ ( ¨ ). В устной речи нет придыханий и не различаются типы ударения, поэтому с 1982 года официально применяется монотоническая система с одним знаком ударения и диерезисом.
[править]Диалектное членение новогреческого языка

Диалекты Малой Азии, например, Каппадокийский диалект, исчез после 1923 года.
Кипрский диалект.
Критский диалект.
Южноиталийские диалекты греческого языка, также известные как итало-румейский язык или грико.
Понтийский диалект, исторически распространённый в Южном Причерноморье, то есть на северном побережье Малой Азии, позднее в некоторых областях Северного и Восточного Причерноморья (на территории Российской империи и СССР; после 1922—1923 годов на территории Турции практически вытеснен турецким языком).
Цаконский диалект (Пелопоннес).
Северные диалекты
Отдельно можно выделить:
Румейский язык — язык неотуреченной части греков Крыма и Приазовья (румеев), который часто ошибочно относят либо к северным, либо к понтийским диалектам.
Еврейско-греческий диалект, известный также как романиотский язык.
[править]Грамматика

[править]Имя существительное
Принадлежит к одному из трёх грамматических родов (мужскому, женскому и среднему) и изменяется по числам и падежам. Чисел два — единственное и множественное. Падежей четыре — именительный, родительно-дательный, винительный и звательный. Как и во многих других языках балканского ареала, значения родительного и дательного падежей в новогреческом языке смешались (в форме старого родительного падежа). Таким образом, в значении старого дательного падежа употребляется форма родительного падежа или предлог σε c винительной формой существительного.
Существительные в греческом языке имеют категорию определённости и оформляются артиклями. Употребление определённого артикля намного шире, чем в английском или немецком языках. Например, определённый артикль часто сопровождает имена людей.
Неопределённый артикль совпадает с числительным «один» и склоняется так:
Падеж ед.ч.м.р. ед.ч.ж.р. ед.ч.ср.р.
Именительный ένας μία (μια) ένα
Родительный ενός μιας ενός
Винительный ένα(ν) μία (μια) ένα
Склонение определённого артикля:
Падеж ед.ч.м.р. ед.ч.ж.р. ед.ч.ср.р. мн.ч.м.р. мн.ч.ж.р. мн.ч.ср.р.
Именительный ο η το οι οι τα
Родительный του της του των των των
Винительный το(ν) τη(ν) το τους τις τα
В звательном падеже артикли не употребляются.
Примеры склонений существительных:
Мужской род:
Единственное число
Именительный ο πατέρας ο μαθητής ο ώμος
Родительный του πατέρα του μαθητή του ώμου
Винительный τον πατέρα τον μαθητή τον ώμο
Звательный πατέρα! μαθητή/-ά! ώμε!
Множественное число
Именительный οι πατέρες οι μαθητές οι ώμοι
Родительный των πατέρων των μαθητών των ώμων
Винительный τους πατέρες τους μαθητές τους ώμους
Звательный πατέρες! μαθητές! ώμοι!
Женский род:
Единственное число
Именительный η ώρα η κόρη η οδός
Родительный της ώρας της κόρης της οδού
Винительный την ώρα την κόρη την οδό
Звательный ώρα! κόρη! οδό!
Множественное число
Именительный οι ώρες οι κόρες οι οδοί
Родительный των ωρών των κορών των οδών
Винительный τις ώρες τις κόρες τους οδούς
Звательный ώρες! κόρες! οδοί!
Средний род:
Единственное число
Именительный, винительный, звательный το ρούχο το παιδί το σώμα
Родительный του ρούχου του παιδιού του σώματος
Множественное число
Именительный, винительный, звательный τα ρούχα τα παιδιά τα σώματα
Родительный των ρούχων των παιδιών των σωμάτων
Как было указано выше, родительный падеж в современном языке выполняет функции как родительного, так и дательного падежей. Например, фраза я даю книгу девушке может звучать как δίνω το βιβλίο της κοπέλας (← η κοπέλα), хотя более распространён в этой функции оборот с предлогом σε и винительным падежом: δίνω το βιβλίο στην κοπέλα (στην = σε + την).
[править]Глагол
[показать]Спряжение глагола λύνω ‘развязывать’
Для греческого глагола свойственно взаимодействие между категориями вида, времени и наклонения, с образованием множества форм, как флективных, так и аналитических.
Каждый глагол имеет две основы — совершенного и несовершенного вида. Третий вид — перфект — образуется через совершенный вид и вспомогательный глагол έχω ‘иметь’ (ср. английское have). В глаголе различается прошедшее время и непрошедшее; из последнего частицей θα образуется аналитическое будущее. Кроме изъявительного наклонения, существуют повелительное и зависимое (субъюнктив). Последнее выражает предполагаемые, возможные или желаемые действия. Значения, которые в русском и английском языках выражаются инфинитивом, в греческом передаются субъюнктивом: например, я хочу играть переводится на греческий как θέλω να παίζω — буквально «хочу чтобы играю», где να — частица зависимого наклонения, а παίζω — форма зависимого наклонения несовершенного вида (совпадает с изъявительным наклонением). Подлинного инфинитива в новогреческом языке нет: так называемое απαρέμφατο применяется только для образования перфекта.
Греческий глагол, как и русский, спрягается по двум числам и трём лицам. Наконец, для него свойственна категория залога — действительного и страдательного. Большинство переходных глаголов действительного залога регулярно образуют формы страдательного, например κτίζω ‘строить’ → κτίζομαι ‘строиться’.
Существует также ограниченный набор причастий, в том числе неизменяемые причастия настоящего времени действительного залога, которые подобны русским деепричастиям.
[править]См. также

Древнегреческий язык
Греческо-русская практическая транскрипция
Греческие имена
Урумский язык (язык отуреченных греков Северного Приазовья)
[править]Примечания

↑ Ethnologue report for language code: ell
↑ Languages by number of speakers (англ.). SIL International (2009). Архивировано из первоисточника 22 августа 2011. Проверено 8 мая 2010.
[править]Ссылки


«Википедия» содержит раздел
на греческом языке
«Πύλη:Κύρια»

В Викисловаре список слов греческого языка содержится в категории «Греческий язык»
Греческий язык от проекта «Греция от Greek.ru»
новогреческо-русский словарь
[показать] Греческий язык • греч. Eλληνική γλώσσα
[показать] Периоды развития греческого языка
Официальные языки Европейского союза[показать]


В этой статье не хватает ссылок на источники информации.
Информация должна быть проверяема, иначе она может быть поставлена под сомнение и удалена.
Вы можете отредактировать эту статью, добавив ссылки на авторитетные источники.
Эта отметка стоит на статье с 13 мая 2011
Категория: Греческий язык
واژه های قبلی و بعدی
واژه های همانند
هیچ واژه ای همانند واژه مورد نظر شما پیدا نشد.
نظرهای کاربران
نظرات ابراز شده‌ی کاربران، بیانگر عقیده خود آن‌ها است و لزوماً مورد تأیید پارسی ویکی نیست.
برای نظر دادن ابتدا باید به سیستم وارد شوید. برای ورود به سیستم روی کلید زیر کلیک کنید.