احمد
نویسه گردانی:
ʼḤMD
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) ابن سلیمان زبیری بصری شافعی مکنی به ابوعبداﷲ. او راست : تنبه فی الفروع و سترالعورة و کتاب الامارة و مسکت (کتابی غریب و لغزمانند است ) . وفات وی بسال 317 هَ . ق . بود. و مؤلف کشف الظنون ذیل کتاب الاستخارة والاستشارة نام و نسب او را احمدبن سلیمان تبریزی شافعی مکنی به ابوعبداﷲ و هم متوفی در سال 317 آرد و ذیل ریاض المتعلم نامی از احمدبن سلیمان زیدی نصری متوفی سنه (بی ذکر تاریخ ) می برد و شاید این سه یکتن باشند.
واژه های همانند
۳,۱۷۳ مورد، زمان جستجو: ۰.۷۰ ثانیه
احمد. [ اَ م َ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمدبن عبدالسلام شود.
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمدبن عبداﷲبن محمد قلقشندی ... شود.
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمدبن عبداﷲ اندلسی ... شود.
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ )شهاب الدین . رجوع به احمدبن عبداﷲ العامری ... شود.
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمدبن عبدالوهاب نویری .... شود.
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمدبن عثمان بن ابی بکر... شود.
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمدبن علی بن منصور الحمیدی شود.
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمدبن علی قسطلانی ... شود.
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمدبن عمر هندی ... شود.
احمد. [ اَ م َ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمدبن قریبه ... شود.