احمد
نویسه گردانی:
ʼḤMD
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) ابن محمد بستی ، مکنی به ابوسلیمان خطابی . ادیب فقیه شافعی . وی در عراق از ابوعلی صفار و ابوجعفر رزاز و جز آنان حدیث شنید و حاکم ابن بیع صاحب تاریخ نیشابور و جمعی از بزرگان دیگر شاگردان اویند. وفات وی به سال 388 هَ .ق . بود.
واژه های همانند
۳,۱۷۵ مورد، زمان جستجو: ۰.۸۰ ثانیه
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمد رسام حموی .... شود.
احمد. [ اَم َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمد زاهد... شود.
احمد. [ اَم َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمد زروق ... شود.
احمد. [ اَ م َ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمد سمرقندی ... شود.
احمد. [اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمد عطار شود.
احمد. [ اَم َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به احمد عینی ... شود.
احمد. [اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین . رجوع به شهاب الدین شود.
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین بن المؤید السمرقندی . عوفی در لباب الالباب ۞ ذکر او آورده و گوید: شهاب آسمان معالی و خلاصه ٔ ایام و لیال...
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین حموی حنبلی . او راست : تذکرة قلوب الاحیاء.
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) شهاب الدین حنبلی . رجوع به احمدبن عبدالرحمان مقدسی ... شود.