اسحاق . [ اِ ] (اِخ ) ابن ابراهیم بن مصعب مصعبی . وی در عهد مأمون و معتصم و واثق و متوکل از خلفای عباسیه صاحب شرطه ٔ بغداد و یکی از رجال عصر بود و در بعض وقایع مهمه شرکت و در نزد خلفای مذکور مخصوصاً نزد معتصم اعتباری بسزا داشت . وی در سال
206 هَ . ق . صاحب شرطه و در سنه ٔ
215 بعلت سفر مأمون بدیار روم (آسیای صغیر) در بغداد سمت وکالت خلیفه را حائز بود. در
217 بامر مأمون علمای عصر را دعوت و تکلیف کرد که خلق قرآن را بپذیرند و در سال
218 در زمان معتصم بقصد محاربه با خُرّمیان بهمدان و اصفهان لشکر کشید و طبق روایت
70000 تن
۞ از آنان بکشت . (قاموس الاعلام ترکی ). و رجوع به حبیب السیر جزو
3 از ج
2 ص
96 و البیان و التبیین ج
3 ص
270 و کتاب التاج ص
170 و فهرست ضحی الاسلام ج ث و مجمل التواریخ و القصص صص
356 -
359 و تاریخ الحکماء قفطی چ لیبسیک ص
441 و فهرست الموشح شود.