بجان . [ ب ِ ] (ق مرکب )
۞ از جان . از ته دل . از صمیم دل . از دل و جان .
-
بجان زدن ؛ تا پای جان زدن . سخت دفاع کردن و کوشیدن .
-
بجان سوختن ؛ از ته دل سوختن . سخت سوختن
: مگر باور نمیداری ز حق آن
که می سوزی بجان از بهر یک نان .
پوریای ولی .
|| از روی میل و رغبت . (ناظم الاطباء). || بجان ِ در مقام مضاف به کلمه ٔ دیگر، معنی قسم بجان ِ و سوگند بجان ِ میدهد
: بجان تو ای خسرو کامران
کجا بردم این خود بدل در گمان .
فردوسی .
بجان زریر آن نبرده سوار
بجان گرانمایه اسفندیار.
فردوسی .
و رجوع به جان شود.