بدو. [ ب َ
/ ب ِ
/ ب ُ دَ
/ دُو ] (ص مرکب ) آنکه بسیاردود. تند دو. تندرو: آدم بدوی است . (از یادداشتهای مؤلف ). تندرو. (اسب ...). (از برهان قاطع) (از فرهنگ رشیدی ) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج )
: در معرکه ٔ بدوسواران عیب است
از لاشه سوار ترکتازی کردن .
ظهوری (از آنندراج ).
ز رفتار آن آسمانی بدو
بود جاده چون کهکشان راهرو.
ملاطغرا [ در تعریف براق ] (از آنندراج ).