براهیم . [ ب ِ ] (اِخ ) ابراهیم خلیل اﷲ
: بزرگی که با آسمان همبر است
ز نسل براهیم پیغمبر است .
فردوسی .
نبیره ٔ سماعیل پیغمبر است
که پور براهیم نیک اختر است .
فردوسی .
یافت احمد بچهل سال مکانی که نیافت
به نود سال براهیم ازآن عشر عثیر.
ناصرخسرو.
اندیشه کن از حال براهیم وز قربان
وان عزم براهیم که برّد ز پسر سر.
ناصرخسرو.
تمثال تو چون دست براهیم پیمبر
مر بتکده ها را در و دیوار شکسته .
سوزنی .
بت شکن همچو براهیم شو ار میخواهی
که ترا آتش سوزنده گلستان گردد.
خاقانی .
بمعماری کعبه چون دست برد
زمانه براهیم پنداشتش .
خاقانی .
مهد براهیم چه رای اوفتاد
نیمه ره آمد دو سه جای اوفتاد.
نظامی .
زلف براهیم و رخ آتشگرش
چشم سماعیل و مژه خنجرش .
نظامی .
بصحف براهیم ایزد شناس
کزان دین کنم پیش یزدان سپاس .
نظامی .
رجوع به ابراهیم خلیل اﷲ شود. || مخفف ابراهیم و مراد در شعر ذیل ابراهیم سیمجور دواتی است سپهسالار سامانیان به خراسان
: فعل نکو ز نسبت بهتر کزین قبل
به شد ز سیمجور براهیم سیمجور.
ناصرخسرو.
-
براهیم زاده ؛ فرزند ابراهیم خلیل
: دعوی کنند گرچه براهیم زاده ایم
چون ژرف بنگری همه شاگرد آزرند.
ناصرخسرو.