برسان . [ب َ ن ِ ] (حرف اضافه ٔ مرکب ، ادات تشبیه ) مانند. بمانند. مثل . همچون . بسان . (یادداشت مؤلف )
: جمله صید این جهانیم ای پسر
ما چو صعوه مرگ برسان زغن .
رودکی .
غریوی برآوردبرسان شیر
بسی دشمن آورد چون گور زیر.
دقیقی .
رخش گشت از اندوه برسان قیر
چنان شد کجا خسته گردد به تیر.
فردوسی .
دلیری که بدنام او اشکبوس
همی برخروشید برسان کوس .
فردوسی .
هیونی فرستاد برسان باد
برآمد برفور فوران نژاد.
فردوسی .
اندر سفری دایم برسان قمر لیکن
هم دست سفر داری هم روی قمر داری .
فرخی .
گر کسی گوید که در گیتی کسی برسان اوست
گر همه پیغمبری باشد بود یافه درای .
منوچهری .
چنین آفاق پر ز آیات حکمت
نبشته سر بسر برسان دفتر.
ناصرخسرو.
نگین و تیغ و تاج و تخت و ملک و گنج با لشکر
همه برسان فرزندند و سلطانشان پدر بر سر.
(یادداشت مؤلف از ترجمان البلاغه ٔ رادویانی ).