بزاز

بزاز. [ ب َزْ زا ] (ع ص ، اِ) جامه فروش ، چرا که بَزّ بعربی جامه را گویند. (از غیاث اللغات از کشف و مؤید). جامه و متاع فروش . (منتهی الارب ) (آنندراج ). جامه و متاع فروش و آنکه پارچه های پنبه ای مانند چیت وچلوار و جز آن می فروشد. (ناظم الاطباء) :
سائل از بخشش تو گشت شریک صراف
زائر از خلعت تو هست ردیف بزاز.

فرخی .

آب جوئی و سقا را چو سفالست دهان
جامه خواهی تو و شلوار ندارد بزاز.

ناصرخسرو.

بخوی خوب چو دیبا و چو عنبر شو
گرچه در شهر نه بزاز و نه عطاری .

ناصرخسرو.

خواهنده ٔ مغربی در صف بزازان حلب میگفت ... (گلستان ). مجلس وعظ چون کلبه ٔ بزاز است آنجا تا نقدی نبری بضاعتی نستانی . (گلستان ).
دی گفت بدستار بزرگی بزاز
در چارسوی رخت مزاد شیراز.

نظام قاری (دیوان ص 123).

بزاز رخت تا تو نرنجی ز بیش و کم
بر تنگ را گشوده و کتان فراخ و تنگ .

نظام قاری (دیوان ص 19).