بلی

بلی . [ ب ِل ْ لی ی / ب ِل ْ لا / ب َل ْ لا/ ب ِل ْ لا / ب ُل ْ لا / ب َ لی ی / ب ِ لی ی ] (ع اِ) علم است مر بعد و دوری را. و یا به معنی اقصای زین است . (ناظم الاطباء). در قول خالد است : اًذا کان الناس بذی بلی ؛ یعنی متفرق و بی امام و هریک دور از دیگری . (منتهی الارب ). هو بذی بلی و بذی بلیان ؛ او دور است آنچنان که محلش شناخته نباشد. (از اقرب الموارد). او چنان دور است که حالش معلوم نمیشود. (ناظم الاطباء). و در آن چند لغت دیگر آمده است : هو بذی بِلّیان یا بَلَیان یا بِلیّان یا بِلَیّان یا بَلَیّان یا بَلْیان و ذی بل . (ناظم الاطباء). و رجوع به بل و بلیان شود.