بو آمدن

بو آمدن . [ م َ دَ ] (مص مرکب ) بو شنیدن . به مشام رسیدن بو. پراکنده شدن بو چنانکه ببویند آن را :
گر از حدیث تو کوته کنم زبان امید
که هیچ حاصل از این گفتگو نمیآید
گمان برند که در عودسوز سینه ٔ من
نبود آتش معنی که بو نمی آید.

سعدی .

|| احساس کردن . درک . فهمیدن و فهمیده شدن :
گفتی از حافظ ما بوی ریا می آید
آفرین بر نفست باد که خوش بردی بوی .

حافظ.

در تداول عامه : به طوری که بویش می آید. رجوع به بوی آمدن شود.