بوسه گه . [ س َ
/ س ِ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) بوسه گاه . بوسگاه
: با چنان بوسه گه آنگاه زمین بوسه کنی
بر وزیری که امام است و امامی که وزیر.
سوزنی .
بوسه گه آسمان نعل سمند تو باد
نورده آفتاب بخت بلند توباد.
خاقانی .
ناقه ای کو پای بر یالش نهد
بوسه گه هم پای و هم یالش کنم .
خاقانی .
رجوع به بوسه گاه شود.