به روزگار. [ ب ِه ْ زْ
/ زِ ] (ص مرکب ) نیک بخت . سعادتمند. خوشحال . شاد
: نخست آفرین کرد بر کردار
کز اویست فیروز و به روزگار.
فردوسی .
همی پرورانیدش اندر کنار
بدو شادمان بود و به روزگار.
فردوسی .
همیشه بزی شاد و به روزگار
همیشه خرد بادت آموزگار.
فردوسی .