بی کام

بی کام . (ص مرکب ) (از: بی + کام ) ناکام . محروم . (ناظم الاطباء). بی مراد :
بشش ماه بستدبشش بازداد
بدرویش بی کام و مرد نژاد.

فردوسی .

فرود سیاوخش بی کام و نام
چو شد زین جهان نارسیده بکام .

فردوسی .

بدان شهر دختر فراوان بدی
که بی کام جوینده ٔ نان بدی .

فردوسی .

ششم هفته را زال و رستم بهم
رسیدند بی کام و دل پر ز غم .

فردوسی .

لیلی ز فراق شوی بی کام
میجست ز جا چو گور از دام .

نظامی .

|| ناامید. (ناظم الاطباء). || برخلاف میل . (یادداشت مؤلف ) :
همی خواهداز من که بی کام من
ببرد ز دل خواب و آرام من .

فردوسی .

- به بی کام کسی ؛ بخلاف میل او.نه بمراد و کام او. به نامرادی او :
چو ماهوی مر شاه رامانده دید
به بی کام او تخت را رانده دید.

فردوسی .

|| بی خواست . بی اراده : شاشه ؛ آب تاختن مردم بود که بی کام برآید. (حاشیه ٔ لغت فرس اسدی نخجوانی ). و رجوع به کام شود.