بیهده گو. [ هَُ دَ
/ دِ ] (نف مرکب ) مخفف بیهوده گوی
: دلْتان خوش کرده ست دروغی که بگویند
این بیهده گویان که شما از فضلایید.
ناصرخسرو.
نمیرود که کمندش همی برد مشتاق
چه جای پند نصیحت کنان بیهده گوست .
سعدی .
زبان ناطقه در وصف شوق او لال است
۞ چه جای کلک بریده زبان و بیهده گوست .
حافظ.
و رجوع به بیهده گوی و بیهوده گو شود.