تیر پرتابی . [ رِ پ َ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) منسوب به تیر پرتاب
: به بال و پر مرو از ره که تیر پرتابی
هواگرفت زمانی ولی به خاک نشست .
حافظ (از آنندراج ).
کبوتر فلک از بیم تیر پرتابی
چو سایه آمد و بر خاک رهگذر افتاد.
طالب آملی (ایضاً).
رجوع به ماده ٔ قبل شود.