جان سپار

جان سپار. [ س ِ ] (نف مرکب ) جان سپارنده . جان دهنده . فدائی :
ای خسروی که ملک ترا جانسپار گشت
وز رنج گشت حاسد تو جانسپار تیغ.

مسعودسعد.

رغبت از تو چو با یسار شود
از برای تو جانسپار شود.

سنایی .

من جانسپار مدح تو صورت نگار مدح تو
با آب کار مدح تو الفاظم ابکار آمده .

خاقانی .

ور همی بیند چرا نبود دلیر
پشتدار و جانسپار و چشم سیر.

مولوی .

چه خوش باشد سری در پای یاری
به اخلاص و ارادت جان سپاران .

سعدی .

در آب و رنگ رخسارش چو جان دادیم خون خوردیم
چو نقشش دست داد اول رقم بر جان سپاران زد.

حافظ.

بپای دولت آوردت سپردت
سری کش تن ترانه جانسپارست .

؟