جبه ٔ درویش

جبه ٔ درویش . [ ج ُب ْ ب َ / ب ِ ی ِ دَرْ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از ابر باشد که به عربی سحاب گویند. || کنایه از شب هم هست که عرب لیل خوانند. (برهان ) (انجمن آرا) :
روزی که فلک جبه ٔ درویش گرفتی
از فضله ٔ زنبور بر او دوختمی جیب .

انوری (از انجمن آرا).

|| کنایه از آفتاب . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). آفتاب عالمتاب . (مجموعه ٔ مترادفات ). || پوشش . ساتر :
در زمستان جبه ٔ درویش باشد آفتاب
پوستین گرم گر مغرور دارد شاه را.

ناصرعلی (از آنندراج ).