جهیدن . [ ج َ دَ ] (مص ) سخت تیز رفتن . (آنندراج ). || جستن
: چگونه جهد شیر بی چنگ تیز
اگرچند باشد دلش پرستیز.
فردوسی .
کس به زیر دم ّ خر خاری نهد
خر نداند دفع آن برمی جهد.
مولوی .
|| دفق . || وزیدن باد
: بس باد جهدسرد ز کُه لاجرم اکنون
چون پیر که یاد آید از روز جوانیش .
ناصرخسرو.
جاحظ گوید اگر سیزده روزدر مصر باد جنوب جهد... (تاریخ بیهق ). || جهیدن بر ماده ؛ جماع کردن . تأتاءة؛ خواندن تکه را برای جهیدن بر ماده . (منتهی الارب ).