حارث . [ رِ ] (اِخ ) ابن سلیل الاسدی . او حلیف علقمة ابن خصفة الطائی است ودر پیری الزبا، دختر علقمة، رابزنی کرد و او را قصه ای است که منشاء مثل سائر: «تجوع الحرّة ولاتکل ثدییها
۞ » شده است . حارث راست :
تهزّأت اَن رَأتنی لابسا کبرا
و غایة الناس بین الموت والکبر
فان بقیت لقیت الشیب راغمة
و فی التعرف ما یمضی من العبر
فان یکن قد علا رأسی و غیره
صرف الزّمان و تغییر من الشعر
فقد اروح للذّات الفتی جذلا
وقد اصبت بها عیناً من البقر
عنی الیک فانی لا یوافقنی
عورالکلام ولاشرب علی الکدر.
رجوع به عیون الاخبار ج
4 ص
47 و
48 و رجوع بمجمع الامثال میدانی چ تهران ، ص
109 و
110 شود.