خر. [ خ َرر ] (ع مص ) افتادن از بلندی به پستی . || شکافتن آن چیز را. || هجوم آوردن بر کسی از مکان نامعلوم . || مردن . (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از اقرب الموارد). || آوازکردن گربه و ببر. (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ). || افتادن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس ). رجوع به خرور در این لغت نامه شود
: و خَرَّ موسی صعقاً. (قرآن
143/7). فخر علیهم السقف . (قرآن
26/16). فکانما خر من السماء.(قرآن
31/22). فلما خر تبینت الجن . (قرآن
14/34).
عشق جان طور آمد عاشقا
طور مست و خَرَّ موسی صاعقا.
مولوی (مثنوی ).