خرابه . [ خ َ ب َ
/ ب ِ ] (اِ) ویرانه . جای آباد که ویران شده باشد. (از ناظم الاطباء)
: از مدرسه برنخاست یک اهل دلی
ویران شود این خرابه دارالجهل است .
(منسوب به خیام ).
ز بی حرزی در آن خاک خرابه
مسلمان پخته کافر خورده تابه .
نظامی .
گر اهل معرفتی دل در آخرت بندی
نه در خرابه دنیا که محنت آباد است .
سعدی .
کیمیاگر ز غصه مرده و رنج
ابله اندر خرابه یافته گنج .
سعدی .
رخت خود در خرابه ای بردم
زآن دل افسردگان بیفسردم
نسختم را در اوج نبود
وز خرابی بر اوخراج نبود.
اوحدی مراغه ای .
|| آثار و نشانه هایی که علامت آبادانی جایی بوده است . (ناظم الاطباء). || ملک غنیم . (ناظم الاطباء) (آنندراج ).