خلافة

خلافة. [ خ ِ ف َ ] (ع مص ) خلیفه کردن در اهل و مال خود. منه : خلف فلاناً علی اهله و ماله خلافة. || سپس کسی آمدن . منه : خلف زیداً خلافة؛ سپس زید آمد. || در جای پدر خود گردیدن بدون غیر. منه : خلف مکان ابیه خلافة. || خلف از نخست گردیدن میوه . منه : خلفت الفاکهة بعضها بعضاً. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). || جانشین رب خود شدن در اهل خود. منه : خلفه ربه فی اهله خلافة. (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). معنی عبارت در اینجا «جانشین کرد رب او را در اهل خود» می باشد که نتیجه ٔ آن «جانشین رب خود در اهل خود شد»، میشود.