خوش الحان . [ خوَش ْ
/ خُش ْ اَ ] (ص مرکب ) خوش آواز. خوش صوت . خوش نغمه
: صبوحی زناشویی جام و می را
صراحی خطیبی خوش الحان نماید.
خاقانی .
ای دریغا مرغ خوش الحان من
راح روح و روضه و ریحان من .
مولوی .
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست
روم بگلشن رضوان که مرغ آن چمنم .
حافظ.
گفتم اکنون سخن خوش که بگوید با من
چون شکرلهجه ٔ خوشخوان خوش الحان میگفت .
حافظ.
-
بلبل خوش الحان ؛ بلبل خوش نغمه . هزاردستان خوب آواز
: بلبل خوش الحان و دیگر مرغان بر آن بهزار دستان از نشاط نعره زنان . (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ).
رونق عهد شبابست دگر بستان را
میرسد مژده ٔ گل بلبل خوش الحان را.
حافظ.
ز بلبلان خوش الحان در این چمن صائب
مرید زمزمه ٔ حافظ خوش الحان باش .
صائب .