دانه چین . [ ن َ
/ ن ِ ] (نف مرکب ) که دانه چیند. که دانه برچیند. که دانه از زمین بردارد
: هواست دانه و من دانه چین و هاویه دام
اگر به دانه نمانم بدام درمانم .
سوزنی .
در پناه پهلوان کبک و تذرو آرد برون
چوژکان دانه چین از بیضه ٔ شاهین و باز.
سوزنی .
جهانست بسیار و مردم بسی
به تنهاش خوردن نیارد کسی
اگر هست پروانه روی زمین
هوا مرغ دارد بسی دانه چین .
؟ (از تاریخ سلاجقه ٔکرمان ).
زو شده مرغان فلک دانه چین
زآن همه را آمده سر بر زمین .
نظامی .
چون هما اندک خور و کم شهوتم دانندو من
چون خروس دانه چین زانی و شهوت پرورم .
خاقانی .
|| گدا. و رجوع به دانه چیدن شود.