ذات الخال

خجگ (... خجگی دلکش بر لب زیرین داشت.) اشتباه است. باید «خجک» باشد. خجگ در لغتنامه نیست، خجک هست، به‌این صورت و به‌این معنی: خجک . [ خ َ ج َ ] (اِ) ۞ نقطه. (برهان قاطع) (آنندراج) (انجمن آرای ناصری). لکه داغ. (ناظم الاطباء). نکته. و کته. (منتهی الارب): بَرَش.
خجک‌های سیاه و سپید بر اسب به‌خلاف رنگ آن. ذَرنوح (ذِرَّح) جانوری است زهردار سرخ رنگ با خجک‌های سیاه که می‌پرد. (منتهی الارب). شجر خجک کوچک در زنخ کودک. ذبر خجک زدن حروف را. عَرَم. خجک زدن سیاهی و سپیدی. نَمَش. خجک‌های سپید و سیاه. (منتهی الارب). || نشانی
را گویند که با سر چوب یا با انگشت دست در زمین گذارند. (برهان قاطع) (ناظم الاطباء). || نقطه و خال سفیدی را نیز گویند که در چشم افتد. (برهان قاطع) (انجمن آرای ناصری). لکه و خال سفیدی که در چشم افتد به‌واسطه آب مروارید. (ناظم الاطباء). || گزیدگی کیک. (ناظم الاطباء).
در فرهنگ معین نیز مدخل «خجگ» موجود نیست و «خجک» هست: خجک xajak (اسم) ۱- لکه، داغ. ۲- نقطه. ۳- خال. ۴- خال سفیدی که در چشم افتد. ۵- نشانی که با سر چوب یا با انگشت در زمین کشند.