ذنب

ذنب . [ ذَ ن َ ] (معرب ، اِ) معرّب دُنب . دُنب . دُم . دمب . دنبال . دنباله ۞ : قال الرازی فی الحاوی قال جالینوس فی کتاب الکیموس ان الاذناب اشد صلابة من البطون و الأمعاء و بحسب ذلک یکون عسر هضمها و قلة غذائها الاّ أن ّ فضولها قلیلة من أجل تحریکها. (ابن البیطار) :
چون ز او حذرت کردن باید همی نخست
دجّال را ببین بحق ای گاو بی ذنب .

ناصرخسرو.

مردم از گاو ای پسر پیدا بعلم و طاعت است
مردم بی علم و طاعت گاو باشد بی ذنب .

ناصرخسرو.

|| دنباله ٔ چشم . || دراز از هر چیزی ضرب فلان بذنبه ؛ آرام گرفت و ثابت گردید. || رکب ذنب الرّیح ؛ بشتافت سخت و بشتاب برفت و پیشی گرفت که کس به او در نرسید. || رکب ذنب البعیر؛ به بهره ٔ ناقص و ناتمام راضی وخشنود گردید. ج ، اذناب ، اذانب . || ذنب العین ؛ دنباله ٔ چشم . (دستوراللغة ادیب نطنزی ). || دم اسب . || اسب درازدم و اشتر و جز آن . || نیش . ابره . ذنب العقرب ؛ نیش کژدم و رجوع به ذنب العقرب شود.