رضی الدین . [ رَ ضی یُدْ دی ] (اِخ ) رضی الدین بابا قزوینی .ملک رضی الدین بابا از گویندگان قرن هفتم هجری قمری بود. وی در زمان اباقاخان چند گاه حاکم دیاربکر بود و چون از آن منصب معزول شد و جلال الدین نامی که به علت ظهریت اتهام داشت قایم مقام او گشت این رباعی نظم نمود و نزد خواجه شمس الدین محمد صاحب دیوان فرستاد:
شاها ستدی کشورت از همچو منی
دادی به مخنثی نه مردی نه زنی
زین کار چون آفتاب روشن گردید
پیش تو چه دف زنی چه شمشیرزنی .
(از حبیب السیر چ کتابخانه ٔ خیام ج 3 ص 117).
رجوع به فرهنگ سخنوران و تاریخ گزیده ص
820،
819 و
844 و سفینه ٔ خوشگو حرف «ر» و الذریعة ج
9 بخش
2 و مجالس النفائس ص
238 شود.