ریشخندی . [ خ َ ] (ص نسبی ) مضحکه . سخریه . این کلمه را در صورتی می گویند که شخص کار پستی را که لایق مهمی نباشد مرتکب گردد. (ناظم الاطباء). || سخره . (شرفنامه ٔ منیری ). که تملق که بدو کنند برای هر امری آماده شود. که با تملق فریب خورد.که او را آسان ریشخند توان کرد. (یادداشت مؤلف ).
-
ریشخندی بودن ؛ قابل ریشخند بودن . (از یادداشت مؤلف ).
-
ریشخندی شدن ؛ قابل ریشخند شدن . مورد ریشخند قرار گرفتن
: هرکه گیردپیشه ٔ بی اوستا
ریشخندی شد به شهر و روستا.
مولوی .
رجوع به ریشخند شود.