سر خویش گرفتن . [ س َ رِ خوی
/ خیش ْ گ ِ رِ ت َ ] (مص مرکب ) کنایه از بدر رفتن . (رشیدی ). کنایه از بدر رفتن و راه خانه گرفتن . (آنندراج ). سَرِ خود گرفتن . براه خود رفتن . پی کار خود رفتن . به خود پرداختن . به هوای خویش رفتن
: پدر گفتش اکنون سر خویش گیر
هر آن ره که میبایدت پیش گیر.
فردوسی .
ترا زنده خواهم که مانی بجای
سر خویشتن گیر وایدر مپای .
فردوسی .
عتیبةبن موسی سر خویش گرفت و رفت . (تاریخ سیستان ). چون خونی از سلطان بدیشان رسد همه سر خویش گیرند و با جانب سلطان ایستند. (کتاب النقض ص
384).
وگرنه تازه ٔ خود پیش گیرم
سر خویش و سرای خویش گیرم .
نظامی .
تو نیز اگر توانی سر خویش گیر و راه مجانبت در پیش . (گلستان سعدی ).
برو زین سپس گو سر خویش گیر
تعنت مزن جای دیگر بمیر.
سعدی .
یکی هاتف انداخت در گوش پیر
که بی حاصلی رو سر خویش گیر.
سعدی .