سمن برگ . [ س َ م َ ب َ ] (اِ مرکب ) برگ یاسمن . (ناظم الاطباء). برگ سمن
: تذروان بچنگال باز اندرون
چکان از هوا بر سمن برگ خون .
فردوسی .
وآن قطره ٔ باران که برافتد بسمن برگ
چون نقطه سفیدآب بود از بر طومار.
منوچهری .
چون قدح گیریم از چرخ دو بیتی شنویم
بسمن برگ چو می خورده شود لب ستریم .
منوچهری .
چو از باده سرشان گرانبار شد
سمن برگ هر دو چو گلنار شد.
اسدی .
اسیر سمن برگ شد مشک بید
غراب سیه صید باز سپید.
نظامی .